Τούτο το αντάμωμα ήταν αφιερωμένο στους εορτασμούς των διακοσίων χρόνων, από την παλιγγενεσία του έθνους μας και σ’ έναν τόπο απ’ όπου ξεκίνησαν οι αγωνιστές της εποχής εκείνης, για ν’ απελευθερώσουν την Καλαμάτα κι όχι μόνο.
Η μοναδικότητα της φωνής του Γιάννη Θωμόπουλου συνοδευόμενη από πολυπληθή χορωδία, που είχε προετοιμάσει η Σοφία Τσόγκα, μετέτρεψε αυτό το χώρο σ’ ένα πολυθέαμα, που δεν μπορεί να περιγράψει εύκολα κανείς με λόγια, αν δεν το ζήσει από κοντά.
Το μουσικό περιεχόμενο αναφερόταν στο περίλαμπρο έργο «Άξιον εστί» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη.
Αυτό το καταπληκτικό έργο είχε αναλάβει να διευθύνει με τη Φιλαρμονική της Καλαμάτας, ο καταξιωμένος δάσκαλος και μουσικοσυνθέτης Κώστας Νικολέας.
Δύο επιπλέον παράγοντες που λάμπρυναν την μουσική βραδιά, ήταν στο ρόλο του Ψάλτη ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος και σε εκείνο του Αναγνώστη ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος.
Όλοι αυτοί οι καταξιωμένοι μουσικοί συντελεστές μέσα από άσματα όπως, «Ένα το χελιδόνι και η άνοιξη ακριβή… Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ κλπ», κατόρθωσαν να παρουσιάσουν με μουσικό τρόπο τους αγώνες, που έκαναν οι πρόγονοί μας στο πέρασμα του χρόνου.
Ο καταπληκτικός τρόπος αφηγηματικότητας του κυρίου Κωνσταντακόπουλου, πέρασε ένα σύγκρυο ακόμη και σε άψυχα σώματα, όταν απήγγειλε κομμάτια από το Αλβανικό Μέτωπο, όπως τα περιγράφει ο Οδυσσέας Ελύτης:
«Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για μέρη που δεν έχει καθημερινές και σκόλες.
…Νύχτα πάνω στην νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω από τον άλλο, ίδια τυφλοί.
… Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. ’’Όι, όι μάνα μου’’, ’’όι, όι μάνα μου’’ και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ’λεγαν όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου…»
Δεν μπορεί να μην αναφερθεί κανείς και στον κύριο Χριστογιαννόπουλο, που με την καταπληκτική μελωδικότητα της φωνής του, ανέβασε τους παρευρισκομένους, ‘‘με το λίκνο του άστρου…’’ στους ουρανούς.
Εκεί αντίκριζε κανείς τη σελήνη, που εκείνη την ώρα έκανε τον καθιερωμένο της κύκλο επάνω απ’ αυτούς τους ιστορικούς τόπους και στεφάνωνε την όλη ομήγυρη.
Τέλος έκλεισε αυτή η πανδαισία του μουσικού ονείρου με το καταπληκτικό άσμα του Οδυσσέα Ελύτη, που τραγούδησαν μαζί με τους εκτελεστές και παρευρισκόμενοι κι αναφέρεται στην πατρίδα!
‘‘Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε… μακρινή μητέρα Ρόδο μου αμάραντο!’’
Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.