Το δεύτερο ρεύμα του φιλελληνισμού, ήταν αυτό που είχε πιο ουσιαστικό χαρακτήρα στον αγώνα της ελευθερίας αφού οι φιλέλληνες μάχονταν υπέρ του σκλαβωμένου λαού. Στο ρεύμα αυτό ανήκουν όλοι οι παλιοί πολεμιστές εναντίον των τυράννων, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Ιταλίας. Ακόμη παλιοί ιδεολόγοι πολεμιστές που θέλουν να είναι μέλη μιας δημοκρατικής ταξιαρχίας. Και ως ανήκοντες σ’ αυτή την ομάδα έστειλαν επιστολή το Δεκέμβρη του 1821 από τη Μαδρίτη στην προσωρινή ελληνική κυβέρνηση που έλεγαν ότι, << ελευθερόφρονες τινές, λίαν γενναίοι και ενάρετοι, απωλέσαντες δυστυχώς την πατρίδα και έρχονται ίνα χύσωσι το αίμα των αν προκύψει ανάγκη και δειχθώσιν άξιοι πολιτογραφήσεως. Η Νεάπολη και το Πεδεμόντο υπήρξαν οι μάρτυρες των αμεταθέτων αυτών αποφάσεων καθ’ όσα την ελευθερίαν των ανθρώπων αφορώσι >>. Δυστυχώς αυτοί οι φιλέλληνες τριακόσιοι περίπου δεν κατόρθωσαν να έρθουν.
Όμως ήρθαν άλλοι. Ο στρατηγός Ροζαρόλα, ο στρατιωτικός Τορέλλα, ο Πεκκορίρα, ο Γολφάρε, ο Φορτζάνι. Όλοι πολεμιστές εναντίον των αυστριακών κατακτητών. Ο Ιταλός κόμης, Σανταρόζα, διδάκτορας από το Πεδεμόντο εχθρός της Ιεράς Συμμαχίας, που διωκόμενος από τους τυράννους ήρθε στην Ελλάδα και βρήκε το θάνατο στη Σφακτηρία μαζί με τον Αναγνωσταρά κι άλλους ήρωες. Από την Πολωνία ήρθε ο Μιρζέφσκυ που στο Πέτα το 1822 έπεσε στη μάχη. Μαζί με τον Γκραμπόφσκυ από τη Ρωσία ήρθαν και 180 εθελοντές, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι, Βούλγαροι εθελοντές και πολλοί δημοκράτες εχθροί του δεσποτισμού, όπως ο ποιητής Λόρδος Βύρωνας [ Μπάιρον] από την Αγγλία κινούμενος από ρομαντισμό και δημοκρατικό πνεύμα όπου κατέθεσε υπέρ της ελευθερίας και τη ζωή του ακόμη. Όλοι αυτοί οι εθελοντές των ξένων χωρών, εκτός ελαχίστων, διείδαν το κοινωνικό και το απελευθερωτικό νόημα του αγώνα των Ελλήνων και έτρεξαν να βοηθήσουν χωρίς ιδιοτέλειες και ανταλλάγματα.
Το τρίτο ρεύμα του φιλελληνισμού ήταν αυτό που είχε χαρακτήρα τυχοδιωκτισμού και το εκπροσωπούσαν άνθρωποι αποτυχημένοι, ελπίζοντας πως στα ελληνικά χώματα θα έβρισκαν πάλι τις τιμές και τις δόξες που είχαν χάσει. Ήταν κυρίως βαθμοφόροι στρατιωτικοί, όπως ο Άγγλος Άστιγξ, κοσμογυρισμένος που ήρθε στην Ελλάδα ως κυβερνήτης της << Καρτερίας >> με μισθό μεγάλο και ο επίσης συμπατριώτης του Κόχραν, που κατά το Μακρυγιάννη ήταν ο ουσιαστικός δολοφόνος του Καραϊσκάκη. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τον φιλελληνισμό του τραπεζικού κεφαλαίου της Αγγλίας κι άλλων δυτικών χωρών, που βοήθησαν την Ελλάδα με σκληρούς όρους που δεν ήταν παρά βρόγχος στο λαιμό της και την ταλάνιζαν χρόνια και μετά την απελευθέρωσή της.
Απ’ όλη αυτή την ιστορία του φιλελληνισμού, η ιστορία τιμά τους πραγματικούς αγωνιστές και ξέρει να ξεχωρίζει αυτούς που θυσιάστηκαν για το ιδανικό της ελευθερίας από τους καιροσκόπους που μόνο για ίδιο όφελος εκμεταλλεύτηκαν τον αγώνα της ανεξαρτησίας του υπόδουλου ελληνικού λαού και έπραξαν ότι έπραξαν.
ellinikoxronografima.blogpot.gr
