Κι από δίπλα να μας προσπερνούν αυτοκίνητα με αφίσες στα τζάμια και σημαίες ν’ ανεμίζουν από τ’ ανοιχτά παράθυρα. Όταν συναντιόντουσαν αμάξια με τις ίδιες σημαίες, οι οδηγοί άρχιζαν τα κορναρίσματα ενώ από τα παράθυρα ξεπρόβαλαν χέρια με το σήμα της νίκης.
Δεν υπήρχαν δημοσκοπήσεις τότε. Μεγάλη αγωνία περνάγαμε. Στη διαδρομή προσπαθούσαμε να πιάσουμε το σφυγμό του κόσμου. Μετράγαμε πόσα αυτοκίνητα είχαμε δει με το σήμα της ΝΔ, πόσα με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, πόσα με το σφυροδρέπανο. Ακόμη κι από τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ κρέμονταν αφίσες και σημαίες. Ήταν η εποχή της “Αλλαγής” και ο κόσμος είχε “ξεδώσει”. Ήταν παραμονές των εκλογών της 2ας Ιουνίου 1985…
Κάπως έτσι θυμάμαι να ζω τις εκλογές ως παιδί. Μπαμπάς και μαμά κατέβαιναν στο χωριό να ψηφίσουν κι εμείς επωφελούμασταν της κατάστασης για μίνι διακοπές. Μόνο τον Οκτώβρη του 1981 δε μας πήραν. Για την ακρίβεια κατέβηκε μόνο ο πατέρας να ψηφίσει. Εφτά χρονώ ήμουν. Τη βραδιά της καταμέτρησης είχα φαγωθεί να δω κι εγώ τ’ αποτελέσματα. Η μάνα μου ανένδοτη. Μας έβαλε με την αδελφή μου από νωρίς για ύπνο κι εκείνη έκατσε να δει τηλεόραση. Είχα σκάσει. Τελικά “έστησα αυτί” από το κρεβάτι μου. Κάποια στιγμή πρέπει να με πήρε ο ύπνος, γιατί θυμάμαι ότι ξύπνησα μέσα στη νύχτα από τους τρελούς πανηγυρισμούς. Ήταν η πρώτη νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου…
Αφορμή για την αναδρομή στις εκλογικές αναμετρήσεις των παιδικών μου χρόνων ήταν η αντίδραση των παιδιών της φίλης μου της Δήμητρας, όταν χθες τους ζήτησε να κάνουν ησυχία για ν’ ακούσει ειδήσεις, επειδή μάλλον θα πηγαίναμε σε εκλογές. Πεντέμισι χρονώ τα δυο μικρά. Την κοίταξαν απορημένα και με μια φωνή της είπαν: «Πάλι;!!!».