Ποιήματα χωρίς στρογγυλύσεις και με λέξεις καίριες στους στίχους τους, κατορθώνουν να αγγίξουν τον ευαισθητοποιημένο αναγνωστη, να τον συγκινήσουν και σε κάποιες στιγμές να τον προβληματίσουν κιόλας.

Τί είναι η ποίηση για τον Ιγνάτιο Ταγκούλη το λέει ο ίδιος στο ποίημα του “Ορισμός” όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: “Ποίηση είναι το ίζημα κάθε λέξης που μας βαραίνει μέχρι το βαθύ γηρας”. Και λίγο πιο κάτω αναφέρει: “Ποίηση είναι η άδεια καρέκλα αντίκρυ στη δική σου”.

Είναι ο τρόπος αυτός του ποιητή να ορίσει τι είναι ποίηση, αλλά βέβαια σηκώνει πολύ κουβέντα ο ορισμός της. Όπως και να ‘χει ο Ταγκούλης δεν στέκεται -και ευτυχως- σε ό,τι ένας ορισμός, αφορισμός μπορεί να περιλαμβάνει, αλλά εκτείνει την ποιητική του και τελικά νομίζω αυτό είναι το πιο σημαντικό στα ποιήματά του, καθώς μας προσκαλεί να ανιχνεύσουμε τη βαθύτερη ουσία τους.

Στη συλλογή του με τον τίτλο ΜΠΟΥ (που δεν ξέρω τι σημαίνει), υπάρχει και ένα ποίημα στη μνήμη του Σταύρου Τσακυράκη, διαπρεπούς συνταγματολόγου που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή.

Θα έλεγα κλείνοντας πως τα ποιήματα του Ιγνάτιου Ταγκούλη διαπερνώνται από μια ανεπαίσθητη αύρα μελαγχολικής αυτογνωσίας. Συγχρόνως όμως αξίζει να διαβαστούν και σαν ποιήματα βαθύτατης και ουσιαστικής αγάπης.

Παρεμπιπτόντως, να τονίσω πως είναι εξαιρετικό το εξώφυλλο του βιβλίου, από έργο του αείμνηστου Δημήτρη Λαλέτα.

Του Θανάση Παντέ