Το Μέγαρο Χορού Καλαμάτας αύριο, Σάββατο 2 Φλεβάρη 2019, εγκαινιάζεται, πιθανόν όχι με τον τρόπο που ονειρευόταν ο Χρήστος Μαλαπάνης και όλο το Δημοτικό Συμβούλιο εκείνης της εποχής, το οποίο κατάφερε να ξεπεράσει παραταξιακές και άλλες σκοπιμότητες και να συνεννοηθεί για να προχωρήσει ο σχεδιασμός αυτού του μεγάλου έργου.
Στα πρακτικά της 13ης συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου του 1995, στις 19 Απρίλη και στο 3ο θέμα της ημερήσιας διάταξης για την τροποποίηση του εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου στο οικοδομικό τετράγωνο 574 (οικόπεδο Λιναρδάκη), διαβάζουμε ότι ο Δήμος Καλαμάτας και το υπουργείο Πολιτισμού είχαν συνάψει προγραμματική σύμβαση, ύψους 1 δισεκατομμυρίου δραχμών, για τη δημιουργία “Διεθνούς Κέντρου Χορού”. Όμως το “Διεθνές Κέντρο Χορού” έπρεπε να ενταχθεί στο Εθνικό Πολιτιστικό Δίκτυο Πόλεων και για να γίνει αυτό είχε τεθεί ως προϋπόθεση η απόκτηση έκτασης για την ανέγερση του Μεγάρου Χορού.
Το Δημοτικό Συμβούλιο λοιπόν στη συνεδρίαση της 19ης Απρίλη 1995 αποφάσισε κατά πλειοψηφία “τη δέσμευση του χώρου του οικοδομικού τετραγώνου 574 σαν χώρου όπου θα δημιουργηθεί και αναπτυχθεί το Διεθνές Κέντρο Χορού Καλαμάτας”.
Σύμβουλοι της αντιπολίτευσης δεν συμφωνούσαν με την επιλογή του συγκεκριμένου οικοπέδου και είχαν προτείνει το Μέγαρο να ανεγερθεί στην πλατεία της Φραγκόλιμνας.
Γιατί όμως η τότε δημοτική αρχή πρότεινε το οικόπεδο του παλιού εργοστασίου Λιναρδάκη για την ανέγερση του Μεγάρου Χορού: Επειδή βρίσκεται σε κεντρική θέση “έτσι ώστε μαζί με τα υπόλοιπα σημαίνοντα κτίρια της (Δημαρχείο, Πνευματικό Κέντρο κ.λπ) να αποτελέσουν την σπονδυλική στήλη των κεντρικών λειτουργιών”. Επειδή το εμβαδόν της έκτασης ήταν επαρκές και εξασφάλιζε ικανό περιβάλλοντα χώρο για την ανάδειξη του κτιρίου και της ευρύτερης περιοχής του”. Επειδή “η χωροθέτηση του Κέντρου Χορού θα πρέπει να πάρει υπόψη τα προβλήματα και τις απαιτήσεις για την καλύτερη δυνατή κυκλοφοριακή σύνδεση του χώρου με όλες τις περιοχές της πόλης αλλά και τα δίκτυα εθνικών και επαρχιακών οδών”. Επειδή εξασφαλιζόταν η “εφικτότητα άμεσης χρήσης του χώρου”.
Αντίθετα, η πρόταση για την ανέγερση του Μεγάρου Χορού στη Φραγκόλιμνα απορρίφθηκε, όπως διαβάζουμε στα πρακτικά της 18ης συνεδρίασης του 1995, στις 2 Ιούνη και στο 2ο θέμα, επειδή ήταν “προδήλως αβάσιμη διότι ο άνω χώρος είναι πλατεία, είναι μοναδικός πνεύμονας πρασίνου μιας περιοχής, είναι χώρος ιστορικός και πλησίον χώρων όπου επανειλημμένως έχουν ανευρεθεί αρχαιολογικά αντικείμενα, κείται εγγύτατα Νεκροταφείου και έναντι του Μητροπολιτικού οίκου”.
Πέραν αυτών, σύμβουλοι της αντιπολίτευσης διατύπωσαν σοβαρές επιφυλάξεις ότι με τη δέσμευση του οικοπέδου αποκλειστικά για την ανέγερση Μεγάρου Χορού ο Δήμος θα μεγένθυνε ενδεχομένως το πρόβλημα των ιδιοκτητών της εταιρίας Λιναρδάκη να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στις πιστώτριες τράπεζες. Η διαβεβαίωση που έδωσε σχετικά ο δήμαρχος Χρήστος Μαλαπάνης, στη συνεδρίαση της 19 Απρίλη 1995 ήταν: “Η περιουσία έχει δεσμευτεί από την Εθνική και την Πίστεως. Απόφαση του εφετείου Ναυπλίου επέτρεψε την εκποίηση κάθε ακινήτου χωριστά. Καταλήξαμε ότι αυτός είναι ο ιδεωδέστερος χώρος για τη δημιουργία του Μεγάρου Χορού. Ήδη ξεκίνησε η διαδικασία για την εκποίηση του ακινήτου (έκδοση σχετικής ανακοίνωσης του πλειστηριασμού κ.λπ). Ενδιαφέρον φαίνεται να εκδηλώνεται από πολλούς μεταξύ των οποίων βρίσκονται και πολυεθνικές επιχειρήσεις πολυκαταστημάτων. Και παλαιότερα μας είχε απασχολήσει η απόκτηση αυτού του οικοπέδου. Σήμερα πρέπει να δεσμευτεί ο χώρος για το συγκεκριμένο σκοπό. Θα ήταν μεγάλη επιτυχία της πόλης αν σ’ αυτό το χώρο που λειτουργούσε μια βιομηχανία, αναπτυχθεί μια τόσο σημαντική πολιτιστική δραστηριότητα”.
Τη θέση αυτή του δημάρχου υποστήριξαν εκτός από τους συμβούλους της παράταξής του και σύμβουλοι της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα ο Στάθης Λευθεριώτης και ο μακαρίτης Φίλιππος Γκιουλαφέντης.
Τελικά η τροποποίηση του οικοδομικού τετραγώνου πέρασε κατά πλειοψηφία, χωρίς όμως να καταψηφίσει κάποιος δημοτικός σύμβουλος αλλά ορισμένοι της αντιπολίτευσης ψήφισαν λευκό.
Ένα χρόνο περίπου μετά, την 1η Ιούλη 1996, στην 14η συνεδρίαση του Σώματος και στο 1ο θέμα της ημερήσιας διάταξης αποφασίστηκε ομόφωνα η “Αγορά ακινήτου ευρισκόμενου στην Καλαμάτα, στη θέση “Ποταμιά” ή “Κοσσύφα” (οδός Αρτέμιδος και Κουμουνδούρου) συνολικής έκτασης 11.827 τ.μ. για τη δημιουργία του Διεθνούς Μεγάρου Χορού, σύμφωνα με τη διακήρυξη διενέργειας τρίτου δημοσίου πλειοδοτικού διαγωνισμού που διεξήχθη την Τρίτη 16 Απριλίου 1996”.
Σημειώνεται ότι ο 1ος και ο 2ος διαγωνισμός για την πώληση του οικοπέδου, στους οποίους συμμετείχαν ο Δήμος στον 1ο και η ΔΕΠΑΚ στον 2ο, κρίθηκαν άγονοι γιατί οι τράπεζες θεώρησαν τις προσφορές χαμηλές. Στον τρίτο διαγωνισμό η προσφορά που έδωσε ο Δήμος και έγινε αποδεκτή ήταν 390.000.000 δραχμές.
Ο Δήμος κατάφερε να αγοράσει το οικόπεδο, τα πράγματα δεν εξελήχθηκαν όμως θετικά στη συνέχεια όσον αφορά την υλοποίηση του έργου. Το έργο κινδύνευσε να χαθεί ή πιο σωστά χάθηκε και τελικά το “ανέστησαν” αργότερα ο πρώην δήμαρχος Γιώργος Κουτσούλης και ο συνεργάτης του Γιώργος Κυριακόπουλος.
Το χτίσιμο ξεκίνησε από τον σημερινό δήμαρχο Παναγιώτη Νίκα και τελείωσε μετά από 12 χρόνια, με προβλήματα. Δεν είναι όμως μόνο οι καθυστερήσεις, είναι και ορισμένοι ανάρμοστοι και ανυπόστατοι υπαινιγμοί από χείλη ανθρώπων που θα έπρεπε να προσέχουν περισσότερο τι λένε. Ανθρώπων που μέχρι πριν λίγο καιρό μείωναν τη μεγάλη προσπάθεια του 1995 και του 1996, κάνοντας σχόλια και υπαινιγμούς για τον τρόπο με τον οποίο αγοράστηκε το οικόπεδο του Μεγάρου Χορού. Τρόπος που έχει επανειλημμένα κριθεί από τη δικαιοσύνη, η οποία δεν διαπίστωσε κάποιο πρόβλημα.
Αύριο λοιπόν θα γίνουν προεκλογικά εγκαίνια ενός μεγάλου έργου, το οποίο άξιζε κάτι καλύτερο από τη φιέστα που έχει διοργανωθεί.
Σταύρος Μαρτίνος
