Με τον Homo luzonensis συμπληρώνονται ήδη έξι διαφορετικά είδη ανθρωποειδών, επτά με εμάς, κάποια από τα οποία έζησαν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια ταυτόχρονα με εμάς πριν εξαφανιστούν.
Ένα ακόμα από τα εκπληκτικά που περνούν απαρατήρητα, καθόλου τυχαία. Η επιστήμη της εξέλιξης της ζωής, με τα αναρίθμητα πια τεκμήρια, ανατρέπει όλα πάνω στα οποία κτίζονται οι θρησκευτικές δοξασίες, αλλά και τα περί εθνικών καταγωγών από «δικούς» μας εθνικούς προγόνους.
Το πιο απειλητικό των ανακαλύψεων είναι ότι… είναι ανακαλύψεις. Ανακαλύψεις απολιθωμάτων που δεν μπορούν να διαψευστούν.
Είναι ένα πράγμα να προσπαθεί ακόμα και η πιο άρτια θεωρία να ανατρέψει υπάρχουσες αντιλήψεις, και άλλο αυτές να ανατρέπονται από αυτό που υπήρξε, αλλά απλά δεν ήταν γνωστό.
Δεν υπήρξε μόνο ο Χιμπατζής και ο άνθρωπος που σύμφωνα με την θρησκεία ο Θεός δημιούργησε, αλλά έξι ακόμα, προς το παρόν, ενδιάμεσα είδη.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που δεν μπορεί πια να διαψευστεί.
Ούτε Αδάμ, ούτε Εύα, ούτε πρωτόπλαστοι, δημιουργήματα «καθ εικόνα και ομοίωση». Αλλά διαφορετικοί δρόμοι που πήραν απόγονοι του χιμπατζή στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν σε διαφορετικά περιβάλλοντα, περιβάλλοντα που διαφοροποιούνταν διαρκώς. Διαφορετικοί δρόμοι τους οποίους καταδεικνύουν τα διαφορετικά ενδιάμεσα είδη, κάποια από τα οποία συνδέουν τον χιμπατζή με άνθρωπο. Με κάποια, όπως ο Homo Erectus (όρθιος άνθρωπος), που δεν μπορείς να αποκαλέσεις άνθρωπο, να είναι όμως τόσο κοντά στον σύγχρονο άνθρωπο και τόσο μακριά από τον Χιμπατζή…
Επτά είδη, επτά προσπάθειες για επιβίωση σε διαφορετικά περιβάλλοντα.
Τα φυσικά χαρακτηριστικά του Homo Luzonensis, «είναι μείγμα χαρακτηριστικών που βρέθηκαν σε πολύ αρχαίους προγόνους του ανθρώπου και σε πιο πρόσφατους…»
«Ο Homo luzonensis έχει κάποιες φυσικές ομοιότητες με τον σημερινό άνθρωπο, αλλά κάποια άλλα χαρακτηριστικά του τον παίρνουν πίσω στον αυστραλοπίθηκο (australopithecines), ένα πιθηκοειδές που περπατούσε όρθιο (όπως ακριβώς ο άνθρωπος), που έζησε στην Αφρική μεταξύ δύο και τέσσερα εκατομμύρια χρόνια πριν, όπως και σε πολύ πρώιμα μέλη του γένους Homo (ανθρωποειδή)».
Ο Homo Luzonensis, απόγονος πιθηκοειδούς που χρειάστηκε να σταθεί όρθιος, σχηματίζοντας την σπονδυλική στήλη που και εμείς κληρονομήσαμε, για να μπορεί να διανύει μεγάλες αποστάσεις για να βρει τροφή σε μια περίοδο που τα δάση εξαφανίζονταν, διατήρησε ταυτόχρονα και κάποια από τα παλιά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά που του ήταν ακόμα χρήσιμα στον αγώνα για επιβίωση.
«Τα κόκκαλα των δακτύλων στα χέρια και στα πόδια ήταν καμπύλα, κάτι που υποδηλώνει ότι η αναρρίχηση εξακολουθούσε να αποτελεί σημαντική δραστηριότητα για το είδος αυτό»
Οι καθαρές μορφές της «θείας» δημιουργίας εξαφανίζονται. Τα ζωντανά είδη, όπως καταγράφεται και από παρατηρήσεις στην εξέλιξη όλων των άλλων ειδών, αποκτούν και απορρίπτουν χαρακτηριστικά ανάλογα με τις ανάγκες επιβίωσης.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα για θρησκευτικές εξηγήσεις και για τη θεωρία της δημιουργίας αυτοτελών, αμετάλλακτων ειδών, όταν ενημερωνόμαστε ότι στην Ινδονησία, που είναι στο ίδιο αρχιπέλαγος με τις Φιλιππίνες, είχε βρεθεί το 2003 άλλο ανθρωποειδές, το μικροσκοπικό Homo floresiensis, που και αυτό πήρε την ονομασία του από το νησί Flores στο οποίο βρέθηκε.
«Οι Homo floresiensis πιστεύεται ότι έζησε κάπου μεταξύ 95 και 27 χιλιάδες χρόνια πριν… Είχαν πολύ μικρό μέγεθος, περίπου 3.5 πόδια, και μικρό εγκέφαλο…»
Λίγο πιο ψηλός από το μισό μας. Άλλο μοντέλο από άλλα ενδιάμεσα είδη. Γιατί άραγε;
«Ίσως τα μικρά κορμιά τους επέτρεπαν να επιβιώνουν σε ένα μικρό νησί με περιορισμένες πηγές».
Πίσω ξανά στον Δαρβίνο και την καταγωγή των ειδών.
Η ηλικία της Γης μας έχει πια καθοριστεί επιστημονικά στα 4.6 δισεκατομμύρια χρόνια. Εμείς ως άνθρωποι παρόλα αυτά έχουμε εξελιχθεί τα τελευταία 400 με 250 (κάποιοι αναφέρονται σε 100) χιλιάδες χρόνια. Αν θεωρήσουμε λοιπόν ότι η Γη μας έχει ηλικία ένα χρόνο, εμείς εμφανιστήκαμε το τελευταίο περίπου δεκάλεπτο, δέκα λεπτά δηλαδή πριν… το νέο χρόνο.
Η ιστορία μας, όπως καταμαρτυρούν όχι πια απλές θεωρίες αλλά απολιθώματα που δεν μπορούν να διαψευστούν, πάει πίσω 20 περίπου εκατομμύρια χρόνια, τότε που εμφανίστηκε η οικογένεια των hominid (μεγάλων πιθήκων).
Στην πορεία που ξεκίνησε τότε, εμφανίστηκαν οι γορίλες και οι ουρακοτάγκοι που ζουν ακόμα. Κανένα όμως από τα ανθρωποειδή που εξελίχθησαν κατά τη διάρκεια της δεν ζει πια, εκτός από εμάς.
H ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι κομμάτι αλυσίδας που ξεκινά από τους πιθήκους, ήταν αποτέλεσμα της έκδοσης το 1859 του βιβλίου, του Κάρολου Δαρβίνου, «Η Καταγωγή των Ειδών».
Ο Κάρολος Δαρβίνος αλλά και ο Γουάλας, μπόρεσαν με λίγα στοιχεία και ενδείξεις να συλλάβουν τους μηχανισμούς, τους νόμους μέσα από τους οποίους η ζωή εξελίχθηκε.
Ο Δαρβίνος, όπως και ο Γουάλας, ήταν οι πρώτοι που συνέλαβαν ότι κάθε είδος έχει προκύψει από ένα προηγούμενο. Ήταν μια φοβερή σύλληψη από μέρους των δύο επιστημόνων. Για πολλές δεκαετίες όμως, αποδεικτικά στοιχεία ήταν σχεδόν ανύπαρκτα.
Σήμερα, αναρίθμητα τεκμήρια /απολιθώματα τεκμηριώνουν ότι η εξέλιξη «δεν είναι απλά θεωρία»( Richard Dawkins).
Αυτή η συγκλονιστική και αδιάψευστη ιστορία της εξέλιξης, παραμένει ακόμα τόσο μακριά από την παιδεία αλλά και από το δημόσιο φως.
