Οι δημόσιοι υπάλληλοι από την άλλη, έχουν μεν υποστεί μεγάλες μειώσεις αποδοχών, αλλά είναι σχετικά σίγουροι μέχρι στιγμής για την πληρωμή των μισθών τους στην ώρα τους και περισσότερο σίγουροι από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους ότι δεν θα απολυθούν.
Μπορεί ακόμη ο διχασμός αυτός να μην φαίνεται στο πεζοδρόμιο (και μακάρι να μην φανεί ποτέ εκεί) αλλά είναι περισσότερο από προφανής αν διαβάσει κανείς τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των δυο κατηγοριών στις επιστολές και στα σχόλια που δημοσιεύονται στον Τύπο και στο ίντερνετ όπως και σε πολλά άρθρα που αφορούν την οικονομία.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θεωρούν ότι υφίστανται όλα αυτά τα δεινά επειδή σύσσωμο το πολιτικό σύστημα «προστατεύει» τους δημοσίους υπαλλήλους και αφήνει στην τύχη τους τους ιδιωτικούς. Θεωρούν επίσης ότι οι ίδιοι, δηλαδή οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, πληρώνουν μέσω των φόρων τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι από την άλλη απαντούν ότι για την κατάντια της χώρας δεν φταίει ο δημόσιος τομέας, αλλά η φοροδιαφυγή που γίνεται από τον ιδιωτικό τομέα και κυρίως από τους ελεύθερους επαγγελματίες. Υποστηρίζουν επίσης ότι αν απολυθούν και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα υπάρχει καθόλου χρήμα για κατανάλωση και τότε θα διαλυθεί εντελώς και ότι απέμεινε από τον ιδιωτικό τομέα.
Και οι μεν και οι δε έχουν τα επιχειρήματα τους και τα δίκια τους. Κανείς όμως δεν θα βρει το δίκιο του όσο η αντιπαράθεση αυτή γίνεται χωρίς μέτρο, χωρίς λογική και με φανατισμό. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι το πολιτικό σύστημα δημιούργησε και μεγέθυνε αυτόν τον τερατώδη δημόσιο τομέα ο οποίος πολλές φορές και διεφθαρμένος και αντιπαραγωγικός είναι. Όμως αυτός ο διχασμός είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για την κοινωνική συνοχή η οποία υφίσταται διαρκώς και νέα πλήγματα. Και το πολιτικό σύστημα αλλά και η «δημόσια διοίκηση» πρέπει να τον αποφύγουν άμεσα και αποτελεσματικά.
Για να τον αποφύγουμε μια λύση υπάρχει: Η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και ο περιορισμός του αριθμού τους με βάση αξιολογικά κριτήρια. Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι λύση, ωστόσο θα γίνουν εκ των πραγμάτων, διότι το Δημόσιο δεν θα έχει λεφτά για να τους πληρώσει. Ήδη δεν πληρώνει κανέναν από τους ιδιώτες προμηθευτές του (σε λίγο δεν θα υπάρχουν ιδιώτες προμηθευτές καθόλου) και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων πληρώνονται με δανεικά που αυξάνουν διαρκώς το δημόσιο χρέος.
Βεβαίως οι αποχωρήσεις από το δημόσιο λόγω συνταξιοδότησης αρκετών χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων κάθε χρόνο, μειώνει τον αριθμό τους εφόσον δεν γίνονται αντικαταστάσεις. Όμως αυτό δεν αρκεί στην τρόικα, τα νούμερα δεν τους βγαίνουν. Έτσι ξεκίνησε η εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας στο δημόσιο, με τους πρώτους άτυχους να είναι οι υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που έχουν προσληφθεί εκτός ΑΣΕΠ και συντρέχουν οι προϋποθέσεις που ορίζουν οι προβλέψεις του Μνημονίου.
Αυτά τα δύο στρατόπεδα, λοιπόν, «σφάζονται» λεκτικά (προς το παρόν) και ελπίζω να παραμείνουν σε αυτό το επίπεδο. Και στη μέση το πάνω από ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα (γιατί τόσοι είναι οι άνθρωποι χωρίς δουλειά, εκτός από το 1.200.000 το «επίσημο» υπάρχουν οι 300.000 άνθρωποι που εργάζονται χωρίς να πληρώνονται επί τις επιχειρήσεις από τρείς έως οκτώ μήνες και οι υποαπασχολούμενοι ή με εκ περιτροπής εργασία).
Αν παρεμβάλουμε σε αυτά τα δύο «στρατόπεδα» τους προκλητικούς φοροφυγάδες και τους συνεπείς μισθωτούς και συνταξιούχους φορολογούμενους, αλλά και τους παράφρονες που επιθυμούν επιστροφή στη δραχμή και τους νουνεχείς που βλέπουν πως η λογική επιβάλει παραμονή στο ευρώ, τότε το κοινωνικό μείγμα είναι «εκρηκτικό».
Κατά την άποψή μου στην ιστορία αυτή πρέπει να επικρατήσει η λογική και το εθνικό συμφέρον, διότι δεν πρέπει να απολύονται αυθαίρετα και κατά δεκάδες χιλιάδες οι δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε όμως πρέπει να είναι στο απυρόβλητο. Κάποιοι δημόσιοι οργανισμοί θα πρέπει να καταργηθούν διότι είναι άχρηστοι. Κάποιοι υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να μετακινηθούν σε άλλες υπηρεσίες ή και σε άλλες περιοχές, όπου υπάρχει ανάγκη, κάποιοι επίορκοι πρέπει να φύγουν, ωστόσο όλοι πρέπει να αξιολογούνται και να κρίνονται και το καθεστώς της γενικής μονιμότητας πρέπει να αλλάξει.
Και καθώς περιθώρια διαλόγου (χρονικά ή λογικά) δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα (ούτε μεταξύ των κομμάτων, ούτε μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων») η κυβέρνηση πρέπει να πάρει επιτέλους μια απόφαση. Να αποφασίσει πώς και με ποιά κριτήρια θα αλλάξει το καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων και να το κάνει άμεσα. Πριν η διαμάχη μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και της υπόλοιπης κοινωνίας μεταφερθεί από τα σχόλια του ίντερνετ στο πεζοδρόμιο.
*ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ, Μaster ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΡΙΤΕΚΝΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
