Το ζήτημα όμως είναι ότι ο λαός δεν πρέπει να αναγνωρίσει ούτε ένα ευρώ χρέος, γιατί δεν το δημιούργησε αυτός.
Το χρέος οφείλεται στην παρέμβαση του κράτους για την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Μόνο που στην περίοδο της ανάπτυξης δεν φαινόταν σαν πρόβλημα. Διογκώθηκε στη φάση της κρίσης.
Το θέμα είναι ποια κυβέρνηση, ποια εξουσία, μπορεί να πει δεν πληρώνω το χρέος και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης υπέρ του λαού.
Αυτό δεν μπορεί να το κάνει μια κυβέρνηση (κι ας ονομαστεί αντιμνημονιακή, αριστερή ή οτιδήποτε άλλο) όταν την εξουσία και την οικονομία την έχουν στα χέρια τους οι κεφαλαιοκράτες γιατί ή δε θα θελήσει ή δε θα μπορέσει ή και τα δύο μαζί, να αντιμετωπίσει τα λαϊκά προβλήματα και να ανακουφίσει το λαό.
Αυτή την αλήθεια κρύβει απ’ το λαό ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και ο κος Τσίπρας και σπέρνουν αυταπάτες για λαϊκή ευημερία χωρίς να θιγούν τα μονοπώλια και χωρίς να χτυπηθεί η Ε.Ε.
Μόνο η εργατική εξουσία μπορεί. Με αποδέσμευση από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, με διαγραφή χρέους και διεθνείς σχέσεις προς όφελος του λαού με εργατική λαϊκή εξουσία.
Όσο δε για τα περί κουρέματος και μορατόριουμ πληρωμών. Ο κος Τσίπρας ανάγει την καπιταλιστική κρίση σε κρίση χρέους. Το χρέος είναι αποτέλεσμα δεν είναι αιτία της κρίσης. Η κρίση υπερσυσσώρευσης συνέβαλε στη διόγκωση υπερχρέωσης του κράτους π.χ. μόνο τα κρατικά πακέτα διάσωσης των κερδών των τραπεζών ξεπέρασαν τα 80 δις ευρώ.
Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ όπως και άλλα κόμματα προσπερνώντας την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης είναι αναπόφευκτο να οδηγείται συνειδητά ή όχι στο δρόμο υπέρ των μονοπωλίων, κατά συνέπεια της πτώχευσης του λαού.
Αποσυνδέει τη λύση από το πρόβλημα της ιδιοκτησίας και της εξουσίας. Η πρόταση του είναι μορφή καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, της χρεοκοπίας.
Ακόμα κι αν μειωθεί το χρέος, αυτό θα οδηγήσει σε νέο κύκλο κρατικών ενισχύσεων στα μονοπώλια, σε νέα δάνεια για την ενίσχυση τους, άρα θα παραμείνει.
Ο κος Τσίπρας μίλησε για συμφωνία με τους δανειστές για προσωρινή στάση πληρωμών για 5 χρόνια και μετά αφού θα υπάρξει ανάπτυξη να το πληρώσουμε, δηλαδή να πληρώσει ο λαός.
Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, αναγνωρίζει το χρέος αλλά όχι μόνο, είναι και με την ανταγωνιστικότητα. Γιατί πως θα υπάρξει ανάπτυξη καπιταλιστική, δηλαδή των επιχειρήσεων, αν όχι με αντεργατικά μέτρα και με την ανταγωνιστικότητα;
Μπορεί κανείς αλήθεια να ισχυριστεί σοβαρά ότι είναι φιλολαϊκή μια τέτοια πολιτική;
Ισχυρίστηκε επίσης ο κος Τσίπρας ότι μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα επιβάλει φόρους στους ιδιοκτήτες του πλούτου, στους κεφαλαιοκράτες. Δεν μας είπε όμως πως θα αντιμετωπίσουν, πως θα πολεμήσουν τους επιχειρηματικούς ομίλους. Με την πειθώ; Με τον κοινωνικό διάλογο; Τη στιγμή μάλιστα που οι απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων είναι οι εργαζόμενοι να δεχθούν, εθελοντικά μάλιστα, μισθούς πείνας. Πως θα αντιμετωπίσουν τον εκβιασμό των επιχειρηματικών ομίλων που λένε δεν κάνουμε καμία επένδυση, δεν συμμετέχουμε σε καμία επένδυση, αν αλλάξει κάτι από τις εργασιακές σχέσεις ή αν επιστραφούν κάποιες κατακτήσεις.
Απάτη, λοιπόν, το ζήτημα ψήφος στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ – ψήφος ανατροπής. Ψήφος αλλαγής κυβέρνησης και διαχείρισης της κρίσης είναι, μόνο που με το κεφάλαιο, δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης.
Ή θα περάσει όλη η εξουσία στο λαό ή αλλιώς μόνο η διακυβέρνηση όχι μόνο δεν λύνει προβλήματα αλλά είναι και επικίνδυνη και μπλόφα και λακκούβα.
Γιατί έτσι το σύστημα θα έχει τη δυνατότητα να αλλάζει κυβερνήσεις και τα πράγματα θα βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο.
Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπροστά στις εκλογές όχι μόνο πρέπει να εγκαταλείψουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να μην οπισθοχωρήσουν κάτω από οποιαδήποτε τρομοκρατικά, εκβιαστικά διλήμματα αλλά και να μην παραπλανηθούν από το μέτωπο των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, από το ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί οι δυνάμεις αυτές, με τις όποιες διαφορές έχουν μεταξύ τους, τελικά δεν είναι δυνάμεις που αντιπαλεύουν το σύστημα και γι’ αυτό προτάσσουν το μνημόνιο. Είναι δυνάμεις που 100% κινούνται μέσα στο σύστημα.
Η θετική δυναμική στις εκλογές να εκφραστεί με ψήφο στο ΚΚΕ, τη μόνη πολιτική δύναμη που είναι διατεθειμένη να παλέψει και να καταθέσει θυσίες για μια Ελλάδα που θα εξασφαλίζει την κοινωνική λαϊκή ευημερία, με αποδέσμευση από την Ε.Ε., με μονομερή διαγραφή του χρέους και με κοινωνικοποίηση του πλούτου που υπάρχει στην χώρα. Και βέβαια τον πλούτο αυτό πρέπει να τον πάρει ο λαός με τα δικά του χέρια από τους σφετεριστές καπιταλιστές και τα διάφορα τσιράκια τους.