Βέβαια δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας πρότεινε στην αναθηματική πλάκα να γίνεται αναφορά και στους ντόπιους συνεργάτες των Γερμανών, πρόταση όμως που αποσύρθηκε αμέσως, όταν το υπόλοιπο Δημοτικό Συμβούλιο θεώρησε ότι πρέπει να αποφευχθούν ενέργειες που αναμοχλεύουν μίση του παρελθόντος. Ωστόσο, φρίκη προκάλεσαν οι αναφορές των αυτοπτών μαρτύρων, υπερήλικων σήμερα, για τον τρόπο που ο ταγματασφαλίτης Καμαρινόπουλος εκτέλεσε εξ επαφής τον Κωνσταντίνο Βλαχάκη, όταν δεν τον πέτυχαν τα βλήματα του γερμανικού πολυβόλου.
Ο Δημήτρης Μπουσούνης περιέγραψε το γεγονός της εκτέλεσης ως εξής: «Στις 6 Ιουνίου το πρωί του έτους 1944, στην κεντρική πλατεία Μεσσήνης, οι Γερμανοί κατακτητές, μαζί με τους συνεργούς τους σκότωσαν 7 αθώους συμπολίτες μας και μαζί έναν Ιταλό.
Μια ή δυο ημέρες πριν, στην οδό Πλάτωνος, βρήκαν σκοτωμένο έναν ταγματασφαλίτη. Όταν το έμαθαν αυτό οι Γερμανοί, έκαναν μπλόκο στη συνοικία του Αγίου Δημητρίου, για να συλλάβουν τους ένοχους.
Αμέσως μετά στην οδό Πλάτωνος, που βρήκαν το σκοτωμένο, έμπαιναν μέσα στα σπίτια κι αφού έπαιρναν ό,τι τους ήταν χρήσιμο, έβαζαν φωτιά. Ευνόητο ήταν πως όσοι κάτοικοι μπόρεσαν, εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και τράπηκαν σε φυγή.
Σε κάποια στιγμή, αφού έκαψαν τα σπίτια από τη μια πλευρά του δρόμου, πήγαν απέναντι στη γωνία Πλάτωνος και Παπαφλέσσα. Εκεί έμενε ο Ντίνος Βλαχάκης, καθηγητής φιλόλογος τότε, με τις αδερφές του. Έβαλαν κι εκεί φωτιά και γέμισε το σπίτι καπνούς.
Τότε πετάχτηκε έξω έντρομος ένας Ιταλός και φυσικά οι Γερμανοί με τους ταγματασφαλίτες, που ήταν παρόντες, έμειναν άφωνοι. Αμέσως έπιασαν τον Βλαχάκη και τον Ιταλό και τους πήγαν στην Γκεστάπο. Η διοίκηση των Γερμανών, στεγαζόταν τότε στο παλιό γυμνάσιο της πόλης, που ήταν στο πάνω μέρος της κεντρικής πλατείας.
Να σημειωθεί πως τότε υπήρχε ο κατοχικός νόμος, που απαγόρευε τη φιλοξενία οποιουδήποτε ξένου και σαν τιμωρία ήταν ο θάνατος. Παρ’ όλα αυτά πολλοί Έλληνες έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, για να σώσουν κάποιους συνανθρώπους τους. Έτσι γλύτωσαν από του χάρου τα δόντια χιλιάδες Ιταλούς, αρκετούς Εβραίους αλλά και πολλούς σύμμαχους, που είχαν έρθει εδώ κρυφά για να πολεμήσουν τους Ναζί! Όπως είναι γνωστό, το Σεπτέμβριο του 1943 οι Ιταλοί έπαψαν να είναι σύμμαχοι με τους Γερμανούς, οπότε έγιναν αμέσως εχθροί τους. Πολλούς λοιπόν από τους Ιταλούς στρατιώτες, που βρίσκονταν τότε στην Ελλάδα, τους έκρυψαν οι Έλληνες στα σπίτια τους, παρόλο που ήταν εδώ σαν κατακτητές, με κίνδυνο φυσικά την ίδια τη ζωή τους!
Λέγεται λοιπόν πως οι αδερφές του Βλαχάκη συγκέντρωσαν κάποια χρήματα και φιλοδώρησαν τους Γερμανούς με τους ταγματασφαλίτες, για ν’ αφήσουν τον αδερφό τους ελεύθερο.
Πράγματι την επομένη το πρωί, λίγο πριν την εκτέλεση, οι Γερμανοί πρότειναν στο Βλαχάκη να φύγει. Αυτός, όμως, ζήτησε ν’ αφήσουν ελεύθερο και τον Ιταλό, γιατί δεν έφταιγε σε τίποτα, όπως είπε. Τότε τους έβαλαν και τους δύο μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ο Βλαχάκης μετά τη ριπή του πολυβόλου έμεινε όρθιος και τον εκτέλεσε κατόπιν εξ επαφής με περίστροφο ένας ταγματασφαλίτης, που συνεργούσε εκείνη την ώρα στην εκτέλεση.
Μια άλλη τραγική φιγούρα της τελευταίας στιγμής ήταν ο Ντίνος Πλεμένος. Όπως λέγεται, την προηγούμενη ημέρα της εκτέλεσης κάποιοι από τους ταγματασφαλίτες έκαναν έφοδο στο σπίτι του, ενός αυτός έλλειπε. Φεύγοντας αφήρεσαν κάποιο κόσμημα, που είχε ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για τον ίδιο.
Όταν γύρισε, η μητέρα του του μίλησε για την κλοπή και πήγε στο αρχηγείο των Γερμανών, που ήταν απέναντι από το σπίτι του, για να ζητήσει το κειμήλιο. Ακούγοντας το αίτημά του αυτοί, τον συνέλαβαν και τον έβαλαν μαζί με τους άλλους για εκτέλεση.
Οι υπόλοιποι πέντε, τους είχαν συλλάβει οι Γερμανοί και ήταν κρατούμενοι. Δεν γνωρίζω ποιοι από αυτούς ήταν αντιστασιακοί και ποιοι όχι.
Αυτά είναι σε γενικές γραμμές, γύθρω από την εκτέλεση των εφτά συμπολιτών μας και του Ιταλού στην κεντρική πλατεία της Μεσσήνης. Όπως φαίνεται εδώ, δεν πρόκειται για αντιπαράθεση μεταξύ ανταρτών και ταγματασφαλιτών αλλά για σύλληψη αθώων πολιτών και εκτέλεση καθ’ υπόδειξη των Γερμανών.
Τα ονόματα των εκτελεσθέντων, σύμφωνα πάντα με μαρτυρίες, εκείνη την ημέρα είναι τα εξής: Βλαχάκης Κωνσταντίνος του Γ, Ζέππος Γεώργιος του Ι, Καντιάνη Γεώργιος, Κούτης Πάνος, Πλεμένος Ντίνος του Γ., Προζύμας Αντώνης, Προζύμας Σπύρος και ο Ιταλός Mario Giobetti Ottavio.
Προτείνω λοιπόν να γίνει καταγραφή αυτού του τραγικού συμβάντος στα πρακτικά του Δήμου Μεσσήνης, γιατί είναι η ιστορία της πόλης μας. Αλλά να στηθεί και ένα μνημείο ή τέλος πάντων μια στήλη με τα ονόματα των θυμάτων, στον τόπο της εκτέλεσης! Είναι νομίζω ηθική υποχρέωση της δημοτικής αρχής έστω και μετά από 72 χρόνια ν’ αποκαταστήσει τη μνήμη των αδικοχαμένων συμπολιτών μας».
Στ.Μ.