Η Δώρα Στρατικοπούλου - Μπακολιά, η γλυκιά μου νουνά, σφράγισε για μισό και πλέον αιώνα, γενιές και γενιές Κυπαρίσσιων νεολαίων με την εκμάθηση - μύηση στην αγγλική γλώσσα.
Το σχολείο της υπήρξε, αδιαμφισβήτητα, το μεγάλο παράθυρο εξωστρέφειας και ανοίγματος στον κόσμο για την πόλη της Κυπαρισσίας και αυτό για δεκαετίες. Στεγαζόμενο αρχικά στον πρώτο όροφο του επιβλητικού κτιρίου, ιδιοκτησίας Ευσταθίου Παναγιωτόπουλου (Κωτούλια), απέναντι από τις βενζίνες του Καλαντζάκου και της πιάτσας ταξί, ενώ μετέπειτα συνεχίζοντας την ιστορία του σε ιδιόκτητό της κτίριο, παραπλεύρως των Δικαστηρίων, λειτούργησε ως λίχνος πολιτισμού και δομημένης παιδαγωγικής διαδικασίας, απολύτως σύγχρονο και προωθημένο κάθε φορά για την εποχή του.
Από πολύ νωρίς συνεργάστηκε με το σωματείο «ΟΜΗΡΟΣ», γεγονός που της παρείχε πρόσβαση στις πιο έγκυρες και αξιόπιστες μεθόδους διδασκαλίας και υλικοτεχνικές υποδομές. Παράλληλα η μόνιμα ανοιχτή αγκαλιά της σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές της και η αξία της ως παιδαγωγού, ψυχολόγου και έμπιστης φίλης, την καθιστούσαν το ασφαλές εκείνο λιμάνι για να καταθέτει κάποιος τους νεανικούς του προβληματισμούς και αγωνίες.
Αξέχαστα όλα τα ταξίδια που διοργάνωσε με τόση ευθύνη και επιτυχία κάθε φορά στη Ζάκυνθο, στην Κεφαλονιά, στην Κέρκυρα, στον Πόρο, στις Σπέτσες, στις Μυκήνες και αλλού.
Αξέχαστα τα αποκριάτικα πάρτι - μασκέ, οι χριστουγεννιάτικες και οι πασχαλινές γιορτές, οι τόσες άλλες δραστηριότητες, πράγματα ασύλληπτα για την εποχή τους σε μια πόλη της κλίμακας της Κυπαρισσίας.
Η Δώρα Στρατικοπούλου - Μπακολιά ήταν πάντα μπροστά από την εποχή της.
Έχοντας ερωτευτεί και ακολουθήσει τον μετέπειτα σύζυγό της, πολιτικό μηχανικό, Σωτήριο Στρατικόπουλο, έζησε κοντά του δυνατές και έντονες εμπειρίες σε κοινόβια της Αγγλίας και της Δανίας, στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και αφού παρακολούθησε εκ του σύνεγγυς τα σύγχρονα ρεύματα της εποχής για την ξενόγλωσση εκπαίδευση, μετέφερε στην πόλη της Κυπαρισσίας όλη αυτή την πλούσια εμπειρία και ευαισθησία, τη γνώση και τον πλουραλισμό απόψεων και αντιλήψεων, τον εναλλακτικό και αυθεντικό τρόπο του να ζεις γνήσια, πάντα κοντά στην παράδοση και στη φύση, επικοινωνώντας ταυτόχρονα με τον έξω κόσμο.
Χορτοφάγος και λάτρης βιολογικών προϊόντων από τότε που το vegetarian food δεν ήταν ακόμη της μόδας, εραστής του ραδιοφώνου, της τέχνης, της μουσικής, του χορού, του πολιτισμού.
Αν και δεν απέκτησε παιδιά, η Δώρα Στρατικοπούλου - Μπακολιά μοιράστηκε «την μητρική αγάπη» με όλα της τα ανίψια, τα οποία λάτρευε στην κυριολεξία, με όλους εμάς τα βαφτιστήρια της και όλους τους μαθητές της κατ’ επέκταση.
Υπήρξε φιλάνθρωπος, ελεήμων, ταπεινή μα πάντα αρχοντική, αθόρυβη και κοντά σε οποιαδήποτε προοδευτική και ουσιαστική πρωτοβουλία για το καλό της Κυπαρισσίας και της ευρύτερης περιοχής.
Για σαράντα τέσσερα χρόνια δεν σταμάτησε ποτέ να με συμβουλεύει, να μου μιλά ανοιχτά για όλα τα θέματα, να με κατευθύνει, να μου φέρνει την λαμπάδα, το αυγό, τα δώρα του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Ποτέ της δεν σταμάτησε να με ενισχύει οικονομικά, κάτι που έκανε με όλους μας τόσο γενναιόδωρα.
Η Αγία Τριάδα υπήρξε το πιο σταθερό σημείο αναφοράς της. Συνεπής σε όλες τις Ιερές Ακολουθίες και αρωγός σε όλα τα μικρά και μεγάλα έργα της ενορίας μας.
Φεύγοντας η Δώρα, έκλεισε τον κύκλο ζωής των έξι παιδιών του Χαραλάμπη και της Γλυκερίας Μπακολιά, του εκλεκτού και καλοσυνάτου παντοπώλη της Πάνω Πόλης της Κυπαρισσίας, ένα από τα καλλίτερα μπακάλικα της εποχής, προπολεμικά στεγαζόμενο στο δυτικό τμήμα του ισογείου της οικίας του και μετέπειτα στην πλατεία Αρκαδιάς, όπου παλιά ήταν το μπακάλικο Καλαντζάκου - Τσαφούλια, εκεί που τον διαδέχθηκε ο γιός του Παναγιώτης και συνεχίζει σήμερα ο εγγονός του Μπάμπης.
Η Δώρα ήταν πάντοτε περήφανη για τους γονείς της και τους δυο αδελφούς της Πάνο και Στάθη, γνήσιους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, ελεύθερα και αδούλωτα μυαλά και ποικιλοτρόπως στυλοβάτες της πανέμορφης Παλιάς - Πάνω Πόλης της Κυπαρισσίας. Πάντοτε περήφανη ήταν η Δώρα και για τις αδελφές της Τασία (που έφυγε πρόωρα), Κωνσταντίνα και Βασιλική. Τώρα είναι πια κοντά τους για πάντα, έχοντας αφήσει ανεξίτηλη τη μορφή και τη μνήμη της, ζώσα και επίκαιρη όσο ποτέ την παρακαταθήκη της για παιδεία, συμπόνια και εξωστρέφεια.
Goodbye Madame, goodbye γλυκιά μου νουνά, ελαφρύ το χώμα της Κυπαρισσίας, που τόσο αγάπησες και τίμησες. Σ’ ευχαριστούμε για όλα.
- *Γλυφάδα Αττικής
9 - 2 - 2017
Ο βαφτισιμιός σου Ηλίας Π. Γιαννόπουλος
