Μια ανάβαση στο βουνό Τετράζι ήταν η λέξη – κλειδί στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Χωρίς δεύτερη σκέψη, την Κυριακή στις 04.11.2012 και ώρα πρωϊνή – μετά το πρωϊνό – και πριν τη μετρίου βαθμού δυσκολίας ανάβαση, βρέθηκα παρέα με τα μέλη και τους φίλους του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας, πανέτοιμοι για τον πηγαιμό στη δική μας «Ιθάκη», στην Άνω Μέλπεια του Δήμου Οιχαλίας.
Με χαμόγελο στα χείλη και αποφασισμένη όσο ποτέ άλλοτε γι’ αυτή την εξόρμηση στα Μεσσηνιακά λημέρια, αφέθηκα και εγώ για να απολαύσω τη μοναδική αλλά επαναλαμβανόμενη (απο επόμενες αναβάσεις) εμπειρία. Βάζοντας μπρος στα γκάζια, φθάσαμε στο Διαβολίτσι, όπου και το σημείο συγκέντρωσης με ακόμα περισσότερους φίλους- συνοδοιπόρους, γεμάτους ζωντάνια, όρεξη και τρέλα για να πάρουμε τα βουνά.
Ξεκινήσαμε αισίως γύρω στα 35 άτομα (απο Καλαμάτα, Πύργο, Κυπαρισσία, Πύλο και όχι μόνο... μας τίμησαν η Ισπανία, η Πορτογαλία καθώς και η Εσθονία, με αντιπροσώπους άξιους – ικανούς να προσφέρουν εθελοντική δραστηριότητα στη χώρα μας) υπό το γλυκό χαμόγελο της νεανικής ψυχής της κυρίας Βίκυς και το μπρίο της Νατάσας στο τραγούδι και στο συντονισμό, που με μια σφυρίχτρα όλα έβρισκαν τον παλμό τους. Χωρίς αυτήν, θα πραγματοποιούνταν η ευχή του Καβάφη «Να εύχεσαι να’ ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες....».
Αφετηρία μας το ξωκκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνα, στον οικισμό Άγιο Αθανάσιο στην Άνω Μέλπεια. Σκούπα ούσα (στο τέλος), χάζευα την ουρά που σχημάτιζαν τρεις ντουζίνες άτομα νιώθοντας δέος για τα βουνά που ορθώνονταν μπροστά μας. Ο καιρός υπέροχος με τον ήλιο να μας λούζει και το χώμα να μοσχοβολάει. Τι μαγεία... να γίνεσαι ένα με τη φύση.... ένα με τον εαυτό σου. Η πεζοπορία, με αρκετά σημεία που παρουσίαζαν μεγαλύτερη κλίση, έδινε νόημα στο επόμενο βήμα και η αεικίνητη φιγούρα του φωτογράφου – cameraman – οδηγού, κυρίου Μανώλη, κουράγιο μα....για το επόμενο διάλειμμα. Διάλειμμα – θαυμασμός στο μεγαλείο που απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας... Πολλά τα ερεθίσματα.... περιττά τα λόγια..
Μετά απο αρκετά αγκαλιάσματα βράχων και διαλείμματα ξεκούρασης και απόλαυσης, άρχισε να ξεπροβάλει η κορυφή του όρους, υψομέτρου 1.389μ. Τι κατακλυσμός απο συναισθήματα, όταν αφήνεσαι να σε συνεπάρει η μαγεία του τοπίου.. Ευκαιρία για εισπνοές – εκπνοές και γιατί όχι ...εκπαίδευση. Ο τόπος που βρισκόμασταν έχει ιστορικό ενδιαφέρον, λόγω των ανασκαφών που πραγματοποιήθηκαν στη θέση «Πετρούλα», στην Άνω Μέλπεια και έφεραν στην επιφάνεια τα λείψανα ενός αρχαίου ναού.
Απο την πλαγιά του όρους προς τον Μεσσηνιακό κάμπο ξεπροβάλλει εκπληκτικά ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα. Η ανασκαφή διενεργήθηκε απο τη ΛΗ’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων, με επικεφαλής την προϊσταμένη της Ξένια Αραπογιάννη. Πρόκειται για ένα αρχιτεκτόνημα που έχει υποστεί μια μεγάλη καταστροφή. Συγκεκριμένα, το 1899 είχε χτιστεί ένα χριστιανικό εκκλησάκι με αρχιτεκτονικό υλικό απο αρχαίο ναό. Στη συνέχεια, αυτό το εκκλησάκι γκρεμίστηκε και στη θέση του χτίστηκε άλλο το 1942 χρησιμοποιώντας πάλι το ίδιο αρχαίο υλικό. Κατόπιν, το 2000 γκρέμισαν το δεύτερο εκκλησάκι προκειμένου να χτίσουν ένα καινούριο. Έγινε διακοπή εργασιών, κατόπιν ειδοποιήσεως των κατοίκων της περιοχής ότι υπήρχαν τεράστιοι όγκοι αρχιτεκτονικού υλικού, που προέρχονται απο αρχαίο μνημείο. Η έρευνα δεν έχει ολοκληρωθεί και με ενδιαφέρον θα αναμένουμε τα αποτελέσματα σε επόμενη ανασκαφική περίοδο, είχε πει μεταξύ άλλων η κυρία Αραπογιάννη στην εφημερίδα ¨Ελευθερία¨.
Εφοδιασμένοι με περισσότερες γνώσεις για τον τόπο μας, χάρη στη συμβολή του κυρίου Θύμιου, πήραμε το δρόμο του αποχαιρετισμού. Η κατάβαση - σαφώς πιο κουραστική απο την ανάβαση – ήθελε τρόπο και όχι κόπο τελικά. «Κατεβαίνουμε με τη φτέρνα» ηχούσαν τα λόγια του αρχηγού μας. Με τραγούδια και χαρά φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης, έχοντας ένα πόδι ακόμα (δανεικό δεκανίκι – μπαστουνάκι).
Ταλαιπωρημένοι μεν, ενθουσιασμένοι δε, ρίξαμε άγκυρα στο καφενέ του χωριού, απολαμβάνοντας ό,τι πιο δροσερό… Εκεί, λόγω της παρέας, γελάσαμε με την ψυχή μας – τα γέλια μας ηχούσαν ίσα με την κορυφή.
Έτσι, ξεκινήσαμε την εβδομάδα μας γεμάτοι αισιοδοξία και χαμόγελο, θυμούμενοι και πάλι στίχους απο το τραγούδι «ΗΛΙΟΣ ΘΕΟΣ» του Βασίλη Σκουλά: «Kαι χωρίς τα φτερά δε φοβάμαι» - «Στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι» - «Με του αγέρα το νέκταρ μεθάω» - «Αγκαλιάζω και γη και ουρανό».
