Στους δημοτικούς συμβούλους διανεμήθηκε και η εξής έγγραφη παρέμβαση του ΜέΡΑ25 Μεσσηνίας: “Σύμφωνα με καταγγελίες του συλλόγου μηχανικών της ΕΥΔΑΠ το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών επιχειρεί να ιδιωτικοποιήσει το δίκτυο παροχής νερού στην Αθήνα μέσω ΣΔΙΤ (Συμπράξεων Ιδιωτικού και Δημοσίου Τομέα) προχωρώντας στην προκήρυξη “τριών παράλληλων διαγωνισμών για τη σύναψη συμβάσεων παροχής υπηρεσιών Τεχνικού, Νομικού και Χρηματοοικονομικού Συμβούλου προς υποβοήθηση του Υπουργείου για τις ενέργειες διεξαγωγής Διεθνούς Διαγωνισμού (ΣΔΙΤ) για τη Διαχείριση - Λειτουργία και Συντήρηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος Αθήνας και με ύψος δαπάνης 138.424,01 ευρώ”.
Συγκεκριμένα πρόκειται για το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα (ΕΥΣ) της ΕΥΔΑΠ Παγίων, το οποίο εκτείνεται σε τέσσερις νομούς, Αιτωλοακαρνανίας, Φωκίδας, Βοιωτίας και Αττικής και περιλαμβάνει τις κεντρικές υποδομές του νερού και συγκεκριμένα τα φράγματα του Μόρνου, Ευήνου, τη λίμνη Υλίκη, αντλιοστάσια καθώς επίσης και το κανάλι με το οποίο φτάνει το νερό στην Αθήνα (υδραγωγεία μεταφοράς). Στην ουσία είναι το ΕΥΣ που διαχειρίζεται το 80% του νερού της χώρας.
Η συνταγή των ΣΔΙΤ στο νερό δεν είναι καινούργια. Η εφαρμογή τους τόσο στην Ευρώπη όσο και διεθνώς κατέδειξε τα ακόλουθα:
-Υπέρογκες αυξήσεις στους λογαριασμούς έως και 400% (π.χ. Πάκος ντε Φερέιρα -Πορτογαλία, Βουκουρέστι -Ρουμανία).
-Κακή ποιότητα νερού (π.χ. στην Ν. Αφρική όταν το νερό ιδιωτικοποιήθηκε υπήρξαν εκτεταμένες μολύνσεις, κάτοικοι του Φλιντ στις Ηνωμένες Πολιτείες πέθαιναν για μια δεκαετία από δηλητριάσεις εξαιτίας της αποτυχίας των εργολάβων να βελτιώσουν το δίκτυο, ομοίως αλλεπάλληλα κρούσματα δυσεντερίας και δηλητηριάσεων στη Μ. Βρετανία).
-Ελλιπής συντήρηση δικτύου (στη Μεγάλη Βρετανία χάνονται 3 δισεκατομμύρια λίτρα νερού την ημέρα από διαρροές, στη Γαλλία με μακρά ιστορία στην ιδιωτική διαχείριση η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στις επενδύσεις ανέρχεται μόλις στο 12%).
-Απολύσεις εργαζομένων (8.500 στη Μ.Βρετανία).
-Εγγυημένα υπερκέρδη για τον ιδιώτη χωρίς να αναλαμβάνει κανένα ρίσκο. Σε όλες τις συμβάσεις ΣΔΙΤ προσυμφωνούνται για την επόμενη 20ετία ή 30ετία τα έσοδα του ιδιώτη και οι δήμοι είναι υποχρεωμένοι να τα καταβάλλουν, αν δεν καλυφθούν από τους χρήστες ή τη χρήση που του έχουν υποσχεθεί. Συνηθίζεται μάλιστα να γίνεται υπερεκτίμηση της απόδοσης κέρδους για τον ιδιώτη με αποτέλεσμα οι δήμοι να αναγκάζονται να του καταβάλλουν τη διαφορά.
-Αρμόδια ορίζονται συνήθως διεθνή δικαστήρια που επιδικάζουν υπέρογκες αποζημιώσεις για την ιδιωτική εταιρεία σε περίπτωση παραβίασης της σύμβασης (π.χ. η πόλη Μπαρτσέλος -Πορτογαλία των 110.000 κατοίκων είναι υποχρεωμένη να πληρώσει 172 εκατ. ευρώ στην ιδιωτική εταιρεία μετά από προσφυγή της τελευταίας, γιατί δεν “έπιασε” τα κέρδη που οι τοπικοί άρχοντες με συμβάσεις της είχαν υποσχεθεί. Ο νυν δήμαρχος υπολογίζει ότι θα χρειαστεί 528 χρόνια και για αυτό έχει προβεί σε ειδική ρύθμιση με την πολυεθνική εταιρεία).
-Μυστικές συμβάσεις (στο Βερολίνο δεν δημοσιοποιήθηκε η σύμβαση παραχώρησης ύδρευσης που περιλάμβανε ρήτρα κερδοφορίας τεράστιου ύψους, γεγονός που αποκαλύφθηκε όταν το νερό επανήλθε στο δήμο).
-Απα΄τες και σκάνδαλα διαφθοράς (π.χ. οι γαλλικές εταιρείες Veolia στο Βουκουρέστι και Suez στο Παρίσι. Στελέχη εταιρειών τους και υψηλόβαθμοι δημόσιοι λειτουργοί έχουν καταδικαστεί για υποθέσεις δωροδοκίας και απάτης σχετικά με τις μεταβιβάσεις των εταιρειών ύδρευσης).
Το Βερολίνο και το Παρίσι, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες επαναδημοτικοποίησαν εν τέλει το νερό με υψηλό κόστος για τους δήμους. Η κυβερνητική επιλογή για την ιδιωτικοποίηση του υδροδοτικού συστήματος της ΕΥΔΑΠ μέσω ΣΔΙΤ ανοίγει την κερκόπορτα των ιδιωτικοποιήσεων και για τους υπόλοιπους δήμους. Το μοντέλο μάλιστα αυτό που προωθεί η κυβέρνηση, σύμφωνα με τις καταγγελίες της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας εργαζομένων Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης Αποχέτευσης (ΠΟΕ-ΔΕΥΑ) είναι ακόμα χειρότερο, γιατί είναι παρόμοιο με αυτό της Χιλής του Πινοσέτ και δεν αναφέρεται απλά σε δίκτυα (όπως Γαλλία-Γερμανία) αλλά στην ιδιωτικοποίηση του ίδιου του κύκου νερού.
Με τις συμβάσεις ΣΔΙΤ η κυβέρνηση παρακάμπτει στην ουσία τις αποφάσεις του ΣΤΕ που απαγορεύουν την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης ως φυσικού πόρου παραχωρώντας σε ιδιώτη το σύστημα των υποδομών συλλογής, αποθήκευσης, μεταφοράς και διανομής του νερού με αποτέλεσμα να δεσμεύει και αν εξαρτά απολύτως τη διαχείριση ενός δημόσιου αγαθού από ιδιωτικά συμφέροντα.
Το ζήτημα μάλιστα αφορά όλες τις ΔΕΥΑ, όπως και τη ΔΕΥΑ καλαμάτας, καθώς, όπως η ΠΟΕ-ΔΕΥΑ καταγγέλλει υπάρχει νομοθετικό παράθυρο μέσω του οποίου οι κατά τόπους ΔΕΥΑ μπορούν να παραχωρηθούν στην ΕΥΔΑΠ και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα. Έχει θεσπιστεί δηλαδή ένα νομικό καθεστώς σύμφωνα με το οποίο με τρεις αρνητικούς ισολογισμούς η επιχείρηση χαρακτηρίζεται μη βιώσιμη και επίσης έχει το δικαίωμα το εκάστοτε δημοτικό συμβούλιο με απλή πλειοψηφία να αποφασίσει την παραχώρηση της ΔΕΥΑ στην ΕΥΔΑΠ άνευ ανταλλάγματος. Η ΠΟΕ-ΔΕΥΑ μάλιστα εφιστά την προσοχή στον κίνδυνο ελέγχου του νερού όλης της χώρας, αστικού, αγροτικού και υδάτινων πόρων, δεδομένου ότι με πρόσχημα την προστασία των υδάτινων πόρων έχουν δηλωθεί όλες οι γεωτρήσεις της επαρχίας, τα πηγάδια, ακόμα και οι τουλούμπες στις αυτές των σπιτιών (υπό την απειλή επιβολής προστίμου 2.000 ευρώ), ενώ έχουν απαγορευτεί οι δεξαμενές συλλογής βρόχινου νερού που διατηρούσαν οι κτηνοτρόφοι και οι γεωργοί έχουν την υποχρέωση να τοποθετούν υδρόμετρα στις πομόνες ποτίσματος των χωραφιών τους.
Στην ιδιωτικομανία της κυβέρνησης που δεν υπολογίζει καθόλου ούτε τον εθνικό πλούτο ούτε τις κοινωνικές επιπτώσεις ούτε καν τη διεθνή εμπειρία, πρέπει να απαντήσουμε και να εκφράσουμε με κάθε μέσο την αντίθεσή μας.
Το ψήφισμα αυτό ας εκφράσει τη συλλογική απαίτηση των πολιτών και δημοτών μας να μην εμπορευματοποιηθεί το νερό προς όφελος των εγχώριων ή μη ολιγαρχών”.
