Από τα πολλά που έχω να σας πω, σήμερα γράφω για την απογοήτευση που έζησα με αφορμή κάποια - ναι στην εκπαίδευση όλα έχουν σημασία - προστατευτικά πασαλάκια που χωρίζουν τον ποδηλατόδρομο από το δρόμο σε πολύ κεντρικό σημείο της πόλης. Μόλις είχαν μπει, φρέσκα – φρέσκα δεκάδες σε παρέλαση και καθώς περνούσαμε με τα παιδιά θέλησα να τους δείξω πως έγιναν αυτές οι μαστορικές εργασίες. Ειδικά τα αγοράκια συναρπάζονται με τα μαστορικά. Μέτρημα, τρύπημα, υπολογισμός, ακρίβεια, δημιουργικότητα, βίδες, τρυπάνια, εξαρτήματα. Είναι «μικροί μάστορες» και «μαστοράκοι» όλα τους, αλλά και τα κορίτσια δεν πάνε πίσω. Τους αρχίζω λοιπόν πιο βιωματικά. Ανοίγουμε τρεις τρύπες, σε ίσες αποστάσεις, βάζουμε τη βάση της βίδας (ούπα λέγεται; ), βιδώνουμε και … να! Μια παρέλαση από πασαλάκια. Κάπως έτσι θα τα παρουσίαζα γεμάτη ενθουσιασμό αν δεν άρχιζαν οι παρατηρήσεις των παιδιών: «Κυρία, η βίδα γέρνει». «Κυρία εδώ οι βίδες δεν είναι ‘κάτω’» (εννοούσαν ότι ήταν μισοβιδωμένες «στον αέρα»!». Σε λίγο άρχισε να χειροτερεύει: «Κυρία εδώ λείπει η βίδα». «Κυρία εδώ είναι στραβά». «Εδώ δεν έχει ‘μπει’». Και το αποτελείωμα ήρθε από τα μεγαλύτερα παιδιά και πιο παρατηρητικά. «Κυρία δεν είναι σε ίσες αποστάσεις».
Κοκκίνισα. Ντράπηκα. Είχε ακυρωθεί κάθε έννοια εκπαίδευσης. Ό,τι κι αν είχα πει για την χαρά την απόλαυση του να είσαι μάστορας, το μεράκι να προσφέρεις δημόσια έργα στην πόλη, όλα είχαν καταστραφεί μπροστά στο μεγάλο μάθημα που φοβάμαι πως μόλις είχαν πάρει τα παιδιά: «Κάνουμε τη δουλειά μας όπως – όπως, σιγά, ποιος θα το προσέξει (μόνο τα παιδιά; ) και ‘από δω παν κι άλλοι’».
Αγαπητέ αρχισυντάκτη, ας μου πει κάποιος πως αυτό το φριχτό μάθημα που άθελά μου πήραν τα παιδιά δε θα γίνει μάθημα ζωής. Ας μου πει κάποιος πως θα συνεχίζουν να συναρπάζονται με τη δουλειά του μάστορα, θα έχουν αγάπη και πάθος όταν θα μεγαλώσουν. Ας μου πει κάποιος πως κάποτε θα σταματήσει αυτός ο αποτρόπαιος κόσμος του «ότι να’ ναι» - και το χειρότερο - της ανοχής μας σε αυτό, θα λάβει τέλος. Και εμείς θα έχουμε συμβάλλει σε αυτό, παιδαγωγοί, παραπαιδαγωγοί και τώρα… μέσω της εφημερίδας και τα μίντια, το μεγάλο, δια βίου… σχολείο της Κοινωνίας!
Με εκτίμηση
Η παραπαιδαγωγός
