Μην νομίζετε πως το πρόβλημα της έκπτωσης της Επιστήμης, σε «εργαλείο διαχείρισης» δεν το βιώνουμε και στην Εκπαίδευση. Χρόνια τώρα, θα έχετε παρατηρήσει κι εσείς, πως κάθε προτεινόμενη αλλαγή, υποτιθέμενη βελτίωση, αναβάθμιση και αναδιοργάνωση της Εκπαίδευσης σπάνια απορρέει από τη ρεαλιστική εμπειρία του παιδαγωγού που καθημερινά βρίσκεται με τους μαθητές στην τάξη. Η εμπειρία της τάξης, του σχολείου της κάθε γειτονιάς, η πραγματική σχολική ζωή, δηλαδή, μάλλον δεν αποτελεί απαρχή για κάποιον σχεδιασμό.
Αντίθετα, εμπειρογνωμοσύνες εξωσχολικών επιτελείων επικαλουμένων ή όχι επιστημονικών ερευνών συνήθως θεωρείται ότι μπορούν – αν δεν προσκαλούνται κιόλας – να γνωμοδοτήσουν, εισάγοντας καινά (και κατά πολλούς κενά) στοιχεία στην Εκπαίδευση μέσα από, κατά βάθος, απρόσωπα κείμενα, προτάσεις, κανόνες και οδηγίες, που προφανώς μπορούν να υπηρετούν μόνο έναν επίσης εξωσχολικό σχεδιασμό, με βλέψεις, δηλαδή, παντελώς ασύνδετες με την σχολική πραγματικότητα.
Ίσως, δε σας λέω κάτι καινούργιο, καθώς η κοινωνία μας ανέκαθεν βιώνει την Εκπαίδευση σαν έναν χώρο που προσπαθεί να ισορροπήσει και να διαπαιδαγωγήσει το μέλλον μας, με ανδρεία θαρρείς, ανάμεσα σε ατέλειωτες και από κάθε μεριά προερχόμενες βολές και πιέσεις, που ουδεμία βαρύτητα δίνουν στην ουσία της παιδαγωγικής σχέσης.
Δείτε, όμως, αγαπητέ αρχισυντάκτη, πως και εδώ όπως και σε πολλούς άλλους χώρους δράσης επιστημόνων και λειτουργών συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Η Επιστήμη και οι επιστήμονες που τελικά ενδίδουν (άραγε απεκδυόμενοι την ταυτότητα του αληθινού, ορκισμένου και αυθεντικού επιστήμονα; Δεν μπορώ να πω) αυτό-υποβαθμίζονται μπροστά στην κοινή λογική και φαίνεται να χειραγωγούνται (με τί προσωπικό όφελος; Πάλι δεν μπορώ να πω…) οδηγώντας σε αποφάσεις και διαρρυθμίσεις που συχνά φέρνουν στα όρια της ανθρώπινης υπόστασής του κάθε εμπλεκόμενο.
Αυτές τις μέρες, λοιπόν, που όλοι θυμόμαστε ευλαβικά τα Πάθη που επιφυλάσσονται στην Αλήθεια και την Αγάπη για τον Άνθρωπο, στον Θεό – αν θέλετε – που, όπως λένε όλες οι ευχές που κατακλύζουν τις θυρίδες μας, με την Ανάστασή του ανοίγει δρόμους και για την δική μας, προσωπική Ανάσταση, εύχομαι να αναλογιστούμε την πορεία και αυτού του κομματιού του Ανθρώπου που ονομάσαμε «Επιστήμη» και συγκαταλέγουμε στου «Θεού τα πράγματα».
Αν μη τί άλλο, το χρωστούμε, στις και στους παιδαγωγούς της τάξης που διδάσκουν τα παιδιά μας σεβόμενοι πέραν των συναισθημάτων τους, την, πολύτιμη για τον Άνθρωπο, Λογική. Κι όταν τα προσωπάκια των παιδιών μας φωτίζονται, καταλαβαίνεις πως το καταφέρνουν. Σεμνά – θέλει διάκριση για να το αντιληφθείς – αλλά και λυτρωτικά, θαρρείς, σα να κουβαλούν πάνω τους το βάρος όλων των πτυχίων, των μεταπτυχιακών και των διδακτορικών του κόσμου που δεν βρήκαν τον στόχο τους…
Καλή Μεγαλοβδομάδα
Η Παραπαιδαγωγός
