Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Θρυμματισμός» ή «αφανισμός»;

Κυριακή, 23 Μαϊος 2021 12:59

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Θρυμματισμός» ή «αφανισμός»;

Αγαπητέ αρχισυντάκτη,
μια συμβολική αλλά ευχάριστη ανταμοιβή από την πολιτεία περιμένει κάθε πολίτη που έχει κλαδέματα στο χωράφι του. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να τηλεφωνήσει στην δωρεάν υπηρεσία θρυμματισμού, να κλείσει ραντεβού για το κινητό συνεργείο θρυμματισμού ή να παραδώσει τα κλαδέματα στο κοντινό σημείο θρυμματισμού – κατά περίπτωση. Στον «ανταποδοτικό θρυμματισμό» θα συμμετέχει ακόμη κι αυτός «ο ένας» που από την αποτυχημένη καύση των κλαδεμάτων του θα μπορούσε να ξεκινήσει μια εθνική καταστροφή ίσως και απώλειες ανθρωπίνων ζωών. Τί περιέγραψα μόλις; Ένα σενάριο πολύ συνηθισμένο στα προγράμματα Περιβαλλοντικής και Αειφορικής Εκπαίδευσης, που μάλλον κανείς δε συζητά σοβαρά, με αποτέλεσμα το καταστροφικό σενάριο που ζούμε κάθε τόσο συχνά πλέον…

Η χώρα μας χάνει ταχύτατα τον εθνικό φυσικό πλούτο και ολόκληρες περιουσίες αφανίζονται με βιβλικές καταστροφές, ή τοπικές πυρκαγιές λόγω καύσης κλαδεμάτων, που κι εμείς, διαβάζω, πως μάλλον συνέχεια έχουμε στον Ταΰγετό μας. Ίσως φταίει και η κλιματική αλλαγή, αλλά πλέον – και στον Ταΰγετο – οι πυρκαγιές συνεχίζονται όλο το χρόνο… Χειμώνα – Καλοκαίρι…

Υπάρχουν πολλές ακόμη αιτίες εθνικών καταστροφών από πυρκαγιά εκτός της καύσης κλαδεμάτων, βασισμένες στον ανθρώπινο παράγοντα, οι οποίες οπωσδήποτε είναι εξοργιστικές, θλιβερές, αποτρόπαιες για το κοινό αίσθημα.

* * *

Όμως με αισθήματα δεν αντιμετωπίζεται ο συνάνθρωπος και το αίτιο που βλάπτει το περιβάλλον και την κοινωνία. Είναι ο θεσμικός παράγοντας – σε αυτά συγκαταλέγω και την κατάλληλη εκπαίδευση, παιδεία και αγωγή – που θα διασώσουν το μέλλον μας από τον κακόβουλο, τον ασθενή, τον ασυνείδητο, ή τον αμελή συνάνθρωπό μας, που εύκολα θα ανάψει την σπίθα μιας εθνικής τραγωδίας, ή θα αδιαφορήσει, ή θα συμβάλλει με κάποιον τρόπο από το πόστο του στο κοινό κακό.

Ένα γεγονός που δεν γνώριζα - ίσως κάποιοι το θυμούνται- και που ένας γονιός σε μια μαθητική γιορτή για την ημέρα του περιβάλλοντος (5 Ιουνίου) μας ανέφερε, δείχνει τη σημασία που έχει δοθεί στο θέμα και σε θεσμικό επίπεδο:

Κάποιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της χώρας μας (δυστυχώς ο γονιός δε θυμόταν ποιος) είχε προτείνει η ανθρωπογενής καταστροφή του εθνικού μας πλούτου να έχει ως συνέπεια προς τον αίτιο και την ηθική ποινή της απόδοσης της «εθνικής μειοδοσίας – προδοσίας» (δεν μπόρεσα να βρω την ακριβή έκφραση).

* * *

Πέρα, όμως, από την «ευθύνη του ενός», που η ιστορία από την εποχή του Εφιάλτη και του Βρούτου διδάσκει πως «είναι στη φύση μας», υπάρχουν και αυτά που μια πολιτεία και μια κοινωνία συντονισμένα μπορούν να κάνουν γενικά για την αποφυγή των καταστροφών.

Πολλοί νέοι άνθρωποι, πλέον, έχουν διδαχτεί τις συνέπειες της καύσης των κλαδεμάτων (επιβάρυνση υγείας πολιτών, υποβάθμιση περιβάλλοντος, αναξιοποίητα υποπροϊόντα των χωραφιών κ.λπ.). Έχουν επίσης διδαχτεί την προοπτική δημιουργίας ενός εθνικού δικτύου επιτόπιου ή με μεταφορά θρυμματισμού των κλαδεμάτων και προώθησης των θρυμμάτων σε διαδικασίες εμπορικής αξιοποίησης (βιοκαύσιμα, λίπασμα κ.λπ.).

Επίσης γνωρίζουμε πως αν όλα αυτά γίνονταν μαζικά, συντονισμένα, καθολικά, όχι μόνο η νοοτροπία θα άλλαζε (αν και όπως είπα η Εκπαίδευση συμβάλλει σε αυτό) αλλά και το κόστος θα ήταν πιο λογικό, λόγω της μαζικότητας καθιστώντας συνολικά αυτό το «εθνικό σχέδιο διαχείρισης της βιομάζας» εκτός από φύσει αειφορικό, πρακτικά βιώσιμο και οικονομικά συμφέρον.

Κι όλα αυτά χωρίς να μιλήσουμε καν για «πρόστιμα» και «ποινές» τα οποία δεν έχουν νόημα όταν κύριος σκοπός είναι ο συνειδητός, υπεύθυνος και πρώτα απ’ όλα ενημερωμένος ενεργός πολίτης, που απολαμβάνει να είναι συμμέτοχος της ζωής της κοινωνίας του.

* * *

Επίσης, στην Αειφορική Εκπαίδευση μελετάμε τους τρόπους που η Πολιτική Προστασία σε συνδυασμό με εκπαιδευμένους και εξοπλισμένους πολίτες φροντίζει για την άμεση κινητοποίηση όλων ανεξαιρέτως των πολιτών όταν υπάρχει εστία πυρκαγιάς.

Αντί για το θλιβερό θέαμα στις τοπικές πυρκαγιές οι πολίτες να παρακολουθούν τις πρώτες εστίες ακίνητοι, αναμένοντας βοήθεια π.χ. σε ένα δύσβατο χωράφι, οπότε τελικά η φωτιά να εξαπλώνεται, υπάρχει πάντα στον αντίποδα η προοπτική του ενεργού στην Πολιτική Προστασία πολίτη.

Φανταστείτε η πολιτεία να ενθάρρυνε, ακόμη και οικονομικά, κατοίκους ευαίσθητων για πυρκαγιά περιοχών να έχουν κοντά στην περιουσία τους ένα μικρό και εύχρηστο σύστημα πυρόσβεσης: Μια δεξαμενή κατάλληλη για το όχημά τους και μια αυτόνομη αντλία με λάστιχο. Επίσης, να γνωρίζουν πώς να ενεργοποιούν οι ίδιοι ένα πυκνό δίκτυο κρουνών και λάστιχων.

Σε μια τέτοια οργανωμένη κοινωνία που θα ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο φυσικό, οικονομικό ή και κοινωνικό (ωχαδερφισμό, ευθυνοφοβία, ιδιοτέλεια κ.λπ.) και θα συνεργαζόταν, οι αναμνήσεις θα ήταν για τις δυναμικές κατασβέσεις που όλοι μαζί έσωσαν το δάσος, το βουνό, τον αγρό τους και όχι θρήνοι, γκρίνιες και απογοήτευση για τη φύση που χάθηκε για πάντα και όσο ζούμε δε θα την ξαναδούμε…

* * *

Αγαπητέ αρχισυντάκτη, στην πόλη μας δροσιζόμαστε όλοι από τη σκιά και τα νερά ενός βουνού που έχει κατακαεί δύο φορές τα τελευταία χρόνια και συνεχίζει να καίγεται τοπικά όλα αυτά τα χρόνια, όλους τους μήνες του χρόνου.

Ας τελειώσει εδώ μια ακόμη δυσάρεστη κληρονομιά στις τόσες που αφήνουμε στα παιδιά μας. Όχι μόνο για το βουνό μας, για όλα τα βουνά. Η γη θα τα καταφέρει χωρίς φύση. Ο άνθρωπος όχι. Ήδη πληρώνουμε τις συνέπειες, το έδαφος καταρρέει, η φύση φθίνει και η αρρώστια θεριεύει.

Η Περιβαλλοντική και Αειφορική εκπαίδευση εδώ και χρόνια προσπαθεί για τους πολίτες που έχουν έτοιμη την απάντηση στο δίλημμα «Παθητικότητα και γκρίνια ή Ενεργητικότητα και διεκδίκηση;»

Και τώρα περισσότερο από ποτέ, ίσως, όλοι καλούμαστε να απαντήσουμε κάτι τόσο συγκεκριμένο όσο και – όπως δείχνουν οι εξελίξεις – καθοριστικό για το μέλλον μας: «θρυμματισμός κλαδεμάτων ή αφανισμός της φύσης;»

Με κάθε τιμή

Η παραπαιδαγωγός

επιστροφή στην κορυφή

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ