Οι άνθρωποι έζησαν χωρίς τάξεις για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι έζησαν σε ταξικές κοινωνίες.

Ήταν οι εξελίξεις στην παραγωγική δυνατότητα, όπως αναφέραμε στο προηγούμενο κείμενο μας, που έβαλαν τις βάσεις για να αρχίσει ο κατακερματισμός αυτών των κοινωνιών σε τάξεις.

Αρχίζουν να παρουσιάζονται περισσεύματα, παραγωγή πέραν από τις καθημερινές ανάγκες για επιβίωση.

Μέσα στις πολύ σκληρές συνθήκες διαβίωσης εμφανίζεται ο ανταγωνισμός για το ποιος θα ιδιοποιηθεί τα περισσεύματα.

«Η δομή των αταξικών κοινωνιών γκρεμίζεται από τον καταμερισμό της εργασίας και το αποτέλεσμά του ήταν η διάσπαση της κοινωνίας σε τάξεις».

Οι αιχμάλωτοι στους πολέμους παύουν να αποτελούν πια ισότιμα μέλη της κοινότητας και γίνονται σκλάβοι.

«Η διάκριση πλουσίων και φτωχών εμφανίζεται δίπλα σε αυτή των ελεύθερων και των σκλάβων» .

Έχουμε πια μια κοινωνία χωρισμένη «σε ελεύθερους και σκλάβους, σε πλούσιους που εκμεταλλεύονται και φτωχούς που τους εκμεταλλεύονται…»

«Μια κοινωνία που όχι μόνο δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να συμβιβάσει αυτές τις αντιθέσεις, αλλά ήταν υποχρεωμένη να τις εντείνει πάντα».

Η εσωτερική αρμονία χάνεται, δεν υπάρχουν πια τα κοινά συμφέροντα που δημιουργούσαν την εσωτερική κοινή βούληση.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ…

Οι ανταγωνισμοί των ανθρώπων, των τάξεων που εμφανίστηκαν, δεν θα μπορούσαν να τις αφήσουν πια να λειτουργούν χωρίς καταστροφικούς σπασμούς.

«Δημιουργείται έτσι η ανάγκη για δημιουργία μιας δύναμης που να στέκεται πάνω από τις αντιμαχόμενες τάξεις, (να) καταστείλει την ανοιχτή τους σύγκρουση»

Και δημιουργείται το κράτος.

Που είναι το όργανο, στο τέλος τέλος, «της πιο ισχυρής, οικονομικά άρχουσας τάξης».  

Το κράτος δεν υπήρχε από πάντα, αλλά ήταν αποτέλεσμα της δημιουργίας τάξεων με ανταγωνιστικά συμφέροντα.

Η δημιουργία του λίγο πολύ συμπίπτει χρονικά με την δημιουργία των τάξεων.

«Το αρχαίο κράτος ήταν, πάνω απ' όλα, το κράτος των δουλοκτητών για να κρατούν κάτω τους σκλάβους…

«Το φεουδαρχικό κράτος ήταν το όργανο των ευγενών για να κρατούν κάτω τους αγρότες δουλοπάροικους…

«Και το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος είναι το όργανο για εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο».

… ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ

«Ο πολιτισμός (οι ταξικές κοινωνίες)  πέτυχε πράγματα για τα οποία η κοινωνία των φυλών (η αταξική κοινωνία) δεν ήταν καν ικανή».

«Τα κατάφερε όμως θέτοντας σε κίνηση τα κατώτερα ένστικτα και πάθη στον άνθρωπο και αναπτύσσοντάς τα σε βάρος όλων των άλλων ικανοτήτων του».

«Από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα, η καθαρή απληστία ήταν το κινητήριο πνεύμα του πολιτισμού (των ταξικών κοινωνιών)».

«Πλούτος και πάλι πλούτος και άλλη μια φορά πλούτος, πλούτος, όχι της κοινωνίας, αλλά του μοναδικού σκορβούτου – αυτό ήταν ο ένας και τελικός στόχος του»

Η τεράστια προσφορά του Μαρξισμού, του επιστημονικού σοσιαλισμού, δεν έγκειται στη περιγραφή μιας ιδανικής κοινωνίας ως εναλλακτικής πρότασης στις ταξικές κοινωνίας του απέραντου πλούτου των λίγων και της μαζικής δυστυχίας.

Ο Μαρξισμός δεν περιέγραψε μια τέτοια κοινωνία την οποία έβαλε ως στόχο.

Ο Μαρξισμός εντόπισε τους νόμους που καθόρισαν την πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών.

Τους υλικούς όρους που οδήγησαν από τις αταξικές κοινωνίες στον πολιτισμό, στις ταξικές δηλαδή κοινωνίες.

Και που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν ξανά στις αταξικές κοινωνίες - τον κουμμουνισμό.

Όπου οι άνθρωποι δεν θα έχουν να μοιραστούν περισσεύματα ανεπαρκέστατα για να ικανοποιήσουν το σύνολο, αλλά αφθονία πέρα για πέρα ικανοποιητική για όλους.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΕΙΣ

Οι ταξικές κοινωνίες, με όλη τη δυστυχία, τη βία και εγκλήματα απροσμέτρητου μεγέθους που τις συνόδευσε, προετοίμασαν τελικά το έδαφος για την ανατροπή τους.

«Τώρα πλησιάζουμε γρήγορα ένα στάδιο ανάπτυξης της παραγωγής στο οποίο η ύπαρξη αυτών των τάξεων όχι μόνο έχει πάψει να είναι αναγκαιότητα…

«… αλλά γίνεται θετικό εμπόδιο για την παραγωγή».

«Θα πέσουν τόσο αναπόφευκτα όσο προέκυψαν κάποτε».

«Το κράτος αναπόφευκτα πέφτει μαζί τους».

Οι ταξικές κοινωνίες μέχρι και τον καπιταλισμό ήταν χωρισμένες σε ένα σωρό τάξεις με ανταγωνιστικά συμφέροντα.

Ο καπιταλισμός απλοποιεί τα πράγματα. Βάζοντας ουσιαστικά δύο τάξεις την μια απέναντι στην άλλη. Το κεφάλαιο και την εργατική τάξη.

Για πρώτη φορά απέναντι στην άρχουσα τάξη στέκεται μια τόσο μεγάλη τάξη με κοινά συμφέροντα.

Η νίκη της είναι αναπόφευκτη. Θα πρέπει να είναι αναπόφευκτη αν είναι να διατηρηθούν όσα έχει καταφέρει μια εξαιρετικά δύσκολή πορεία εξέλιξης δεκάδων χιλιάδων χρόνων.

Ό,τι έχουν φτιάξει οι ταξικές κοινωνίες, με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινο πόνο, κινδυνεύουν με ολοκληρωτικό αφανισμό από το τελευταίο στάδιο των  ταξικών κοινωνιών, τον καπιταλισμό, τον καπιταλισμό της παγκόσμιας κρίσης.

Που στην επιθανάτια αγωνία του  κάνει τη γενική φτωχοποίηση και δυστυχία μια κανονικότητα.

Οδηγεί στην επανεμφάνιση του φασισμού ως ευρωπαϊκού ξανά φαινομένου.

Στον εξαιρετικά καταστροφικό και χωρίς τέλος πόλεμο Δύσης Ρωσίας σε Ουκρανικά εδάφη.

Στη δημιουργία μπλοκ με την Κίνα από την μια και τις ΗΠΑ από την άλλη που παραπέμπουν στην περίοδο πριν τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όσο αδυσώπητη και να είναι όμως η αντίσταση των αρχουσών τάξεων και του κράτους τους, η πτώση τους είναι αναπόφευκτη.