“Ο Άγιος Νεκτάριος καταγόταν από τη Σηλυβρία της Θράκης. Ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειάς του. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1846 και τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. 

Πολύ γρήγορα, μόλις 14 χρονών, πήρε την απόφαση να ξενιτευτεί και με την ευχή της μητέρας του πήγε στην Κωνσταντινούπολη μόνος με σκοπό να εργαστεί και να αντιμετωπίσει το μέλλον του. 

Πρωτοεργάστηκε σε ένα καπνεργοστάσιο την πόλη, ενώ δεν έπαψε ποτέ να φροντίζει και να κοποιάζει για τη μόρφωσή του. Την ημέρα εργαζόταν και τη νύχτα μελετούσε, ιδιαίτερα τους Αγίους της Εκκλησίας. 

Χαρακτηριστικά επισημαίνεται πως, επειδή δεν είχε να αγοράσει χαρτί, έγραφε πάνω στα σακουλάκια του καπνού που έπαιρνε από το κατάστημα που δούλευε.

Αφού έμεινε έξι χρόνια στην Κωνσταντινούπολη πήγε στη Χίο με μόνο εφόδιο την αυτομόρφωση που είχε πετύχει. 

Σε ηλικία 20 χρονών με τη βοήθεια του Χιώτη ευπατρίδη Ιωάννη Χορέμη έπιασε δουλειά σαν διδάσκαλος σε ένα μικρό χωριό, διδάσκοντας με ζήλο για επτά χρόνια. 

Τότε ήταν που εξεδήλωσε την επιθυμία του να γίνει κληρικός. Στις 7 Νοεμβρίου του 1875 και σε ηλικία 30 ετών πηγαίνει στο Βυζαντινό Μοναστήρι της Αγίας Μονής Χίου και γίνεται μοναχός με το όνομα Λάζαρος. Εκεί παραμένει ασκητής για τρία χρόνια και γνωρίζεται και με τον Παχώμιο, τον μεγάλο ασκητή της σκήτης των Αγίων Πατέρων. 

Την υποδειγματική και ενάρετη ζωή του εξετίμησε τότε ο Μητροπολίτης Χίου, Γρηγόριος και τον χειροτόνησε διάκονο με το νέο εκκλησιαστικό όνομα Νεκτάριος. 

Με έξοδα του Χορέμη πηγαίνει στην Αθήνα και συνεχίζει τις γυμνασιακές του σπουδές. 

Μόλις παίρνει το απολυτήριο του Γυμνασίου πηγαίνει στον Αλεξάνδρεια, κοντά στον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο ποίος λίγο αργότερα τον παροτρύνει να ξαναγυρίσει στην Αθήνα για να φοιτήσει στη θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Στο πανεπιστήμιο ο Νεκτάριος διαπρέπει και ο Σωφρόνιος ικανοποιημένος από την πρόοδο του προστατευόμενού του τον χειροτονεί πρεσβύτερο στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Σάββα και τον ονομάζει αρχιμανδρίτη στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στο Κάιρο, όπου αναλαμβάνει τα καθήκοντα του Ιεροκήρυκος και του γραμματέως του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. 

Ένα χρόνο αργότερα χειροτονείται Μητροπολίτης της παλαιάς Πανταπόλεως της Λιβύης. Η φήμη του είναι πλέον μεγάλη αλλά η αδικαιολόγητη κακία των ανθρώπων και οι πέριξ του Σωφρονίου συμβουλάτορες τον θέτουν σε δυσμένεια, που καταλήγει στον οριστικό εκδιωγμό του από την Αλεξάνδρεια το 1890. 

Τότε επιστρέφει στην Αθήνα και η μόνη του προστασία είναι ο Μητροπολίτης Αθηνών Γερμανός. Με τις συνθήκες αυτές, κατασυκοφαντημένος αλλά ήρεμος και ανεξίκακος, παραμένει μακριά από την έδρα του ενώ συνεχίζει να διαμαρτύρεται ειρηνικά προς τον πατριάρχη Σωφρόνιο, χωρίς ωστόσο κανένα αποτέλεσμα. 

Απελπισμένος και ανυπεράσπιστος ζητούσε για έναν ολόκληρο χρόνο εργασία χωρίς ωστόσο να το κατορθώσει. Με την ηθική και υλική συμπαράσταση μερικών ισχυρών φίλων του όμως κατορθώνει να διοριστεί σαν απλός ιεροκήρυκας στην Χαλκίδα αλλά και εκεί προπηλακίζεται και αποδοκιμάζεται για τα κηρύγματά του από την προκατάληψη του εκκλησιάσματος, που τον χαρακτηρίζει άθεο. 

Ακολουθεί νέα μετάθεση στο Νομό Φθιωτιδοφωκίδος ώσπου να διοριστεί διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής στην Αθήνα. Λίγο αργότερα όμως όλες αυτές οι συκοφαντίες πέφτουν και η πραγματική αλήθεια θριαμβεύει. 

Ο λαός κατασυγκινημένος και άφωνος μαθαίνει την αλήθεια και ζητεί τη συγγνώμη του. Στη θέση αυτή έμεινε 16 συνεχή χρόνια και δαπάνησε όλες του τις οικονομίες για την ανασύσταση της γυναικείας μονής της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα,  όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα από το 1907. 

Τη Μονή διοικούσε κατά το κοινοβιακό σύστημα με αυστηρότατο εσωτερικό κανονισμό. Ο ίδιος καταγινόταν με όλες τις βαρύτατες χειρωνακτικές εργασίες, χωρίς να πάψει ποτέ να μελετά και να συγγράφει. Απλός ταπεινός και πράος αλλά και αυστηρός με τον εαυτό του περνούσε τις υπόλοιπες ώρες του με προσευχές. Η προσευχή του Αγίου ήταν μια πραγματική συνομιλία με το θεό. Με τον τρόπο αυτό έζησε στη Μονή για 12 ολόκληρα χρόνια. 

Όταν αρρώστησε, με την επιμονή των αδελφών της Μονής δέχτηκε να πάει στην Αθήνα και να εισαχθεί στο Νοσοκομείο. Εκεί όπου και πέθανε ύστερα από 50 μέρες νοσηλείας, στις 8 Νοεμβρίου του 1920, σε ηλικία 74 χρονών. 

Την επομένη τον μετέφεραν στην Αίγινα και τον κήδευσαν εκεί με πολύ συγκινητικές εκδηλώσεις του λαού και των αδελφών μοναχών. 

Τον έθαψαν με την ιερατική του στολή μπροστά στο ναό της Αγίας Τριάδας και λίγο αργότερα του έκαναν μαρμάρινο τάφο. Να σημειωθεί επίσης πως τα λείψανά του παρέμεινα αδιάλυτα παραπάνω από 20 χρόνια έως το 1941 οπότε και διαλύθηκαν φυσιολογικά”. 

Στις 5 Νοεμβρίου του 1961 ανακηρύχθηκε Άγιος σε μια τελετή μεγάλης λαμπρότητας, θυμήθηκε με νοσταλγία η γηραιά Ρόσα Κοντόσαυρου και άφησε τις σκέψεις της να ταξιδέψουν στην Αίγινα του παρελθόντος και της νιότης της. 

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-