Δυστυχώς η παιδεία δεν ησυχάζει. Σύντροφοί της στη μιζέρια, διδακτέα ανούσια ύλη, νομοσχέδια γραμμένα στο γόνατο, σχολικά κτήρια λαβύρινθοι, αυλές απορριμματοφόρα, κοντάρια, κληρωτίδες, σημαιοφόροι, αριστεία, φίσκα σε σκράπες και ανυπότακτους παίδες και εφήβους. Οι αράχνες της πάντα θα μας απασχολούν. Ο Μυριβήλης το 1925 γράφει: […] Η δασκάλα διέταξε: τώρα με το << μαρς >> θα πάτε με βήμα τακτικόν! Και τα κοριτσόπουλα άρχισαν να περπατάνε σαν αστείες καρικατούρες φαντάρων. Σήκωναν τις αδύνατες γαμπίτσες τους κι έμοιαζαν σαν μια σειρά γαριδίτσες του γιαλού. Τα λυγερά κορμάκια τους αποξυλιάνανε, όρθια σαν αχυρένια και τα χεράκια τους κουνιότανε σαν να τα κρέμασες με δυο καρφάκια χτυπημένα εκεί στους ώμους τους >>.
Μετά ήρθε η μετεμφυλιακή περίοδος με τον Έλληνα οσφυοκάμπτη στην αυταρχική εξουσία και την παιδεία στο δρόμο του << Βασιλεύ ουράνιε… >>, της βέργας και της ισχύος του παπά, του δάσκαλου και του χωροφύλακα. Συνεχίζεται αυτή η παιδεία των πιράνχας ως τις μέρες μας με κείμενα βαπτισμένα στην πατριδοκαπηλεία και με ποιήματα δουλοκτητικά στη φιλοπονία της χρυσοφόρας ηγετικής τάξης, όπως αυτό: << … Μη σας είναι ο ξένος πλούτος/ έν’ αγκάθι στην καρδιά, / πέστε αζήλευτα είναι τούτος / εργασίας κληρονομιά //. Στις μέρες μας ουδείς στο υπουργείο παιδείας νοιάζεται ν’ ανοίξει βαθιές τομές στα μεταλλεία της ψυχής των παιδιών.
Το << Μήνιν άειδε, θεά, πηληϊάδεω Αχιλήος ουλομένην, η μυρί Αχαιοίς άλγε’ έθηκε … >> και τέτοια κείμενα που εκυλίοντο αενάως πριν στις σκέψεις των μαθητών, δυστυχώς διδάσκονται ως τεμάχια σαπρών ιδεολογημάτων. Τα κείμενα σήμερα της εκπαίδευσης των νεοελλήνων μαθητών, οδοιπορούν σε γαίες που τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Προπαγανδίζουν βίλες, κήπους γεμάτους αργυρές αγράμπελες και κροίσους επαγγελματίες της πολιτικής ή του χρήματος. Χαστουκίζουν το πνεύμα με τοξικά διατροφικά και τεχνολογικά προϊόντα και αιχμαλωτίζουν την προσοχή, την κρίση και την επιθυμία των ενηλίκων αλλά και των ανήλικων καταναλωτών. Τόσο τα ΜΜΕ όσο και η αγορά προϊόντων με Θεό τους τον κερδώο Ερμή, ραπίζουν το λαό, με τη βία τον κάνουν δεινό αγοραστή τους.
Ορθώς επισημαίνετε: <<…Μπορούμε να κατανοήσουμε τον τρόπο που μια κοινωνία στρεβλά ανταγωνιστική, ατομικιστική, με υλικές μάλλον και όχι πνευματικές αξίες, δηλητηριάζει το σύνολο των μελών της, ξεκινώντας από τις μικρές ηλικίες… >> Απαντώ μ’ ένα ποίημα του Μπρεχτ και κλείνω: << Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη σαν ανοίγουν τα σχολεία, / στις συνοικίες οι γυναίκες μπαίνουν στα χαρτοπωλεία //. Αγοράζουν σχολικά βιβλία και τετράδια για τα παιδιά τους //. Απελπισμένα ψάχνουν στα τριμμένα τσαντάκια τους και την τελευταία δεκάρα,/ όλο παράπονο που η γνώση είναι τόση ακριβή //. Κι όμως μήτε που υποπτεύονται / πόσο κακή είναι η γνώση / που προορίζεται για τα παιδιά τους //.
ellinikoxronografima.blogdpot.gr
