Μια θρησκεία ελεύθερη αναπολώ χωρίς παπάδες,

αφορισμούς και σατανάδες.

Κάτι σαν το αιώνιο τραγούδι του ανέμου,

όπως της θάλασσας τον αέναο κυματισμό.

Μια θρησκεία πολύχρωμη, ευωδιαστή κι ωραία σαν την ανοιξιάτικη φύση και τον έναστρο ουρανό.

Να λάμπει στις καρδιές των ανθρώπων,

όπως ο ήλιος ο καλοκαιρινός.

Όχι σκοτεινή και μίζερη γεμάτη καταχνιά,

ντυμένη σαν κοράκι μ’ ολόμαυρα πανιά.

Να ηρεμεί τις ψυχές του κόσμου κι όχι να τις σκλαβώνει στου φόβου την ντροπή.

Βοήθεια να προσφέρει μ’ αγάπη και στοργή.

Δικαίωση να βρίσκουν οι άνθρωποι στον επίγειο παράδεισο

κι όχι μετά θάνατον όταν τους τρώει η μαύρη άβυσσος.

Σε μια τέτοια θρησκεία θέλω να υποκλίνομαι,

να προσφέρω λιτανεία ψυχής πραγματική.

Να ευλογώ την ώρα που βρέθηκα στη γη

κι έζησα τη ζωή μου μ’ ουράνια πλησμονή.

Παρά να καταριέμαι τους προγόνους μου,

που φάγανε το μήλο και μείναμε γυμνοί!

 ΥΓ: Ποίηση σημαίνει δημιουργία, σημαίνει έμπνευση αλλά και ρήξη με κατεστημένα που ταλανίζουν τους λαούς.

Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.