Του Γιώργου Καραμπάτου*
Η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, που έχει κοστίσει μέχρι σήμερα τη ζωή σε σχεδόν 1.900 ανθρώπους και έχει τραυματίσει σχεδόν 10.000 εκ των οποίων 2.805 παιδιά, συνεχίζεται… Τα θύματα,…
…στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι άμαχοι, γυναίκες, ηλικιωμένοι και 401 παιδιά. Είναι ένα έγκλημα, αποτέλεσμα μιας φρικτής, σαδιστικής, άγριας, δολοφονικής πολιτικής της κράτους του Ισραήλ και της κυβέρνησης Νετανιάχου εναντίον ενός ολόκληρου λαού.
Εξίσου ανατριχιαστική με αυτή τη γενοκτονία είναι όμως και η αντίδραση των ηγετών του πλανήτη που ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΑΠΑΘΕΙΣ αυτό το ΕΓΚΛΗΜΑ. Είναι προφανές ότι το Ισραήλ δεν δρα σε αυτό τον πόλεμο μόνο του. Δρα χάρη στην ανοχή των άλλων κρατών. Όλων, ή σχεδόν όλων. Κυρίως όμως υπάρχει μια δύναμη πίσω από αυτό, που ακούει το όνομα ΗΠΑ. Οι διακηρύξεις του Ομπάμα δεν πείθουν κανένα σκεπτόμενο άτομο αυτού του πλανήτη. Γιατί απλά, πέραν των διακηρύξεων ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ για να σταματήσει την ισραηλινή πολιορκία. Κι όμως οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να παρέμβουν πολύ εύκολα για να σταματήσει αυτή η κτηνωδία. Γιατί το Ισραήλ βασίζεται στην κατά κύριο λόγο υποστήριξη των ΗΠΑ που σημαίνει πως όταν οι ΗΠΑ δίνουν εντολές, το Ισραήλ υπακούει. Να σημειωθεί μάλιστα ότι στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Barack Obama του έχει απονεμηθεί και το Νόμπελ Ειρήνης για το 2009, ένα από τα πιο τιμητικά βραβεία στον κόσμο, χάρη στις αξιέπαινες προσπάθειές του – σύμφωνα με τον πρόεδρο της νορβηγικής επιτροπής Thorbjoern Jagland από το Όσλο - να ενισχύσει την παγκόσμια διπλωματία και τη συνεργασία των λαών»…
Γιατί όμως η Γάζα έχει φέρει στο σημείο το Ισραήλ και τις ΗΠΑ να ενώνουν τις δυνάμεις τους; Γιατί παραβιάζονται Διεθνείς Συμφωνίες όπως αυτή του Όσλο, που είχε γίνει πριν από 20 χρόνια, και δήλωνε ότι η Δυτική Όχθη και η Γάζα είναι μια ενιαία εδαφική οντότητα, της οποίας η ακεραιότητα πρέπει να διατηρηθεί; Γιατί παραβιάζεται το διεθνές δίκαιο για το θέμα των οικισμών; Γιατί, παρά τις παραβιάσεις και τα εγκλήματα πολέμου, συνεχίζεται η στρατιωτική και η οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, όπως και η διπλωματική και ιδεολογική προστασία; Γιατί η ανύπαρκτη μέχρι στιγμής Ε.Ε περιορίζεται κάθε φορά στην οικονομική βοήθεια για την αποκατάσταση των ζημιών στις υποδομές της χώρας της Παλαιστίνης που προκαλεί η τέταρτη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή στον κόσμο; Γιατί οι Ευρωπαίοι πολίτες να πληρώνουν για τα εγκλήματα πολέμου της κυβέρνησης Νετανιάχου ; Γιατί η ειδική επιτροπή του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ δεν έχει αποφανθεί ακόμη για τις θηριωδίες του Ισραήλ απέναντι στο Λαό της Παλαιστίνης;
Στον αντίποδα αυτών των αναπάντητων «γιατί» και αυτής της χρονίζουσας καταστροφικής πολιτικής αναπτύσσεται η διεθνής εκστρατεία Boycott, Divestment and Sanctions (BDS) ενάντια στην πολιτική τού Ισραήλ. Η εκστρατεία, η οποία ξεκίνησε το 2005 από 172 παλαιστινιακές οργανώσεις, προωθεί « μη βίαιες κυρώσεις μέχρι το Ισραήλ να τιμήσει την υποχρέωση του και να αναγνωρίσει το απαράβατο δικαίωμα των Παλαιστινίων στον αυτοπροσδιορισμό, καθώς και να σεβαστεί απόλυτα τις επιταγές του διεθνούς δικαίου. Τα μέτρα που προτείνονται είναι τριών ειδών: μποϊκοτάζ της ισραηλινής οικονομίας και των ισραηλινών θεσμών, απόσυρση των ξένων επενδύσεων από τη χώρα, κυρώσεις εναντίον τού κράτους και των ηγετών του. Ο Νετανιάχου κατηγορεί τους εμπνευστές της BDS ότι «απομακρύνουν την ειρήνη», ότι «συμβάλλουν στη σκλήρυνση των παλαιστινιακών θέσεων» και ότι καθιστούν «απίθανες τις αμοιβαίες υποχωρήσεις». Στην πραγματικότητα όμως, η στρατηγική καταπολέμησης της BDS, με ταυτόχρονη δήθεν αδιαφορία απέναντί της, τείνει να στραφεί ενάντια στους Ισραηλινούς. Από διαφημιστικές εκστρατείες μέχρι τις προσκλήσεις σε διανοούμενους ή καλλιτέχνες διεθνούς φήμης και χορηγίες σε πολιτιστικά γεγονότα, η ισραηλινή τακτική στοχεύει να καταστήσει αποδεκτή την κατοχή και τον εποικισμό των παλαιστινιακών εδαφών. Συχνά, όμως, προκαλεί την αγανάκτηση σε χώρους που, προηγουμένως, είχαν κινητοποιηθεί ελάχιστα ή και καθόλου.
Οι δηλώσεις της Ισραηλινής υπουργού Δικαιοσύνης, Τζίπι Λίβνι, αντανακλούν το αδιέξοδο: «Ζούμε μέσα σε μια φούσκα. Όλη η χώρα έχει αποκοπεί από τη διεθνή πραγματικότητα. Το μποϊκοτάζ προχωρά και επεκτείνεται παντού με εκθετική πρόοδο. Όσοι δεν θέλουν να το δουν, στο τέλος θα το υποστούν». Η τακτική που έχει επιλεγεί από την ισραηλινή πλευρά στερείται αποτελεσματικότητας, γιατί αφορά σχεδόν αποκλειστικά το πεδίο της ρητορικής και ξεχνά τον όλο και πιο οφθαλμοφανή χαρακτήρα της επιμονής τού Ισραήλ να αρνείται κάθε συμβιβασμό με τους Παλαιστίνιους.
Επομένως, το κίνημα αυτό τροφοδοτείται από την πραγματικότητα της ισραηλινής πολιτικής : από τον αποκλεισμό της Γάζας και τις φονικές επιδρομές τον χειμώνα του 2008-2009, μέχρι τη σημερινή κτηνωδία, και, φυσικά, τη συνεχή ανέγερση νέων παράνομων οικισμών εποίκων.
Χάρη στην εκστρατεία BDS και τις ρίζες της, το κίνημα αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους φτάνει σταδιακά στα μεσαία, ακόμη και στα ανώτερα, κλιμάκια ορισμένων θεσμών. Η δυναμική αυτή, που αποκαλύπτει ότι η αγανάκτηση απέναντι στην ισραηλινή πολιτική εντείνεται, δύσκολα θα μπορέσει να συγκρατηθεί από μια στρατηγική «αποδαιμονοποίησης» του Τελ-Αβίβ. Αυτή την άποψη μοιράζεται και ο γνωστός Ισραηλινός ιστορικός Ζέεβ Στέρνχελ ο οποίος δήλωσε πρόσφατα ότι: «Η καταπάτηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων στο όνομα του δικού μας αποκλειστικού δικαιώματος στη γη, κινδυνεύει να καταλήξει σε έναν διεθνή εξοστρακισμό του Ισραήλ και, εάν αυτό συμβεί, δεν θα πρόκειται για αντισημιτισμό ».
*Εκτελεστικός Διευθυντής
Πολιτιστικού Οργανισμού «Οι Δρόμοι της Ελιάς»
