Ο Γιάννης Καλαϊτζής αγάπησε τη Μεσσηνία και ζούσε στον Πήδασο, σε σπίτι που είχε αναπαλαιώσει με τη γυναίκα του.
Συμμετείχε και στην Κίνηση Πολιτών που έβαζε θέματα για την ΠΟΤΑ, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την προστασία του περιβάλλοντος από την οικοδόμηση της περιοχής, από την κατασπατάληση νερού για τις ανάγκες των γηπέδων γκολφ κ.λπ.
Έγραψε, μεταξύ άλλων, το 2008, στο περιοδικό «Γαλέρα» για την ΠΟΤΑ και την Costa Navarino: «Οι νέοι Παρθενώνες: Ασφαλώς θα έχει προσέξει ο αναγνώστης εκείνα τα διαφηµιζόµενα Ι.Χ. που γλιστρούν σαν συναρπαστικές οπτασίες, αυτά και µόνον αυτά, σε τοπία τηλεοπτικά και ονειρεµένα. Την εικόνα αυτή µας θυµίζει η µοναδική και ανεπανάληπτη κατοικία «µη αµιγώς τουριστική» που κοσµεί τις µαγευτικές σελίδες τού µεσσηνιακού Τύπου όταν περιγράφουν την ιδανική πολιτεία «Costa Navarino», όπου εδρεύουν αγαθοεργοί επιχειρηµατίες, ευπατρίδες πολιτικοί, πεφωτισµένοι δεσπότες και 60.000 πλούσιοι υδροχαρείς και ηλιοβόροι. Και επειδή το κτίσµα αυτό, µε υπογραφή Αλέξανδρος Τοµπάζης, έχει απ’ όλα, ήτοι υπόστεγα, καµάρες, εξώστες, µπαλκόνια, βεράντες (µόνο η στέγη του έχει έξι διαφορετικά ύψη), δεν διακρίνουµε οι αδαείς σε ποιον παραδοσιακό ρυθµό ανήκει. Και µεταξύ του πηλιορείτικου, βορειοελλαδικού, κυκλαδικού ή µεσογειακού, το κατατάσσουµε στον µεγαθηριακό. Ρυθµός αντάξιος του κ. Τοµπάζη που θεωρεί ότι «για µια αρχιτεκτονική σύνθεση είναι πολύ περιοριστικό το ύψος των 27 µέτρων». Προφανώς ο καλός αρχιτέκτων σχεδιάζει να οικοδοµήσει ένα µνηµείο µεγαλύτερης κοσµοϊστορικής σηµασίας από τον Παρθενώνα ο οποίος έχει ύψος 13,72 µ. Αυτός ο ίδιος φρονεί ότι τα οικοδοµικά µεγαθήρια «είναι µια οικολογική απάντηση στις αχανείς κηπουπόλεις». Κηπουπόλεις όπως το Αιγάλεω, το Μοσχάτο, η Ελευσίνα, η Καλαµαριά και η Τούµπα, συµπληρώνουµε εµείς. Αλλά για να επανέλθουµε στην «Costa Navarino», υποθέτουµε ότι τις υψηπετείς ενοράσεις των αναδόχων θα προσγειώνουν στα ανθρώπινα µέτρα, τα ακροάµατα των εστιατορίων και ταβερνών, που θα θρηνούν µελωδικά, παραδοσιακά, για «δρόµους όλο λάσπη και σπίτια ρηµαδιό» ή για «καµαρούλες µια σταλιά, δύο επί τρία, πόθοι και λατρεία».
Τον Ιανουάριο του 2008 ο Γιάννης Καλαϊντζής ήρθε στην Καλαμάτα, όπου παρουσίασε το λεύκωμά του «Ασύμμετρη κυβέρνηση». Η δημοσιογράφος σήμερα στην «Kalamata Journal», Μαρία Νίκα, έγραψε τότε στο «Θάρρος» για τη συγκεκριμένη παρουσίαση:
«Του αρέσει να σκιτσάρει πάνω στα μπαρ, στα τραπέζια των καφενείων, ακόμη και στα χνωτισμένα τζάμια των παραθύρων… Όμως, επειδή, εκτός από το να κάνει το κέφι του, πρέπει και να ζήσει, σκιτσάρει επίσης για την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και το περιοδικό «Γαλέρα» (σ.σ. τον τελευταίο καιρό ήταν στην Εφημερίδα των Συντακτών).
Προφανώς καταλάβατε ότι αναφερόμαστε στο γνωστό γελοιογράφο Γιάννη Καλαϊτζή, ο οποίος την Κυριακή το βράδυ βρέθηκε στο καφέ «Bassaviola», με αφορμή την παρουσίαση του λευκώματός του «Ασύμμετρη κυβέρνηση».
Φυσικά, δε μίλησε μόνο γι’ αυτό. Ξεκίνησε από τον «Βρούτο», το «λαμπραντόρ» του, που, αν και σκύλος, είχε τη συνήθεια να τρώει… ωμά ψάρια, το σπίτι που αναπαλαίωσαν με τη γυναίκα του στον Πήδασο Πυλίας, ενώ αποκάλυψε ότι εκτός από γελοιογραφίες έχει κάνει και πολύ καλές αγιογραφίες!
Ο τίτλος «Ασύμμετρη κυβέρνηση» προέκυψε από τα «κωμικά» που ακούστηκαν μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές περί… «ασύμμετρης απειλής». Πρόσθεσε και τα «σοδομημένα ομόλογα» και βγήκε το λεύκωμα. «Οι γελοιογράφοι», σημείωσε ο Γιάννης Καλαϊτζής, «προσωποποιούμε το αφηρημένο».
Και αγιογράφος
«Έχω κάνει και πολύ καλές αγιογραφίες, τηρώντας μάλιστα πιστά όλους τους κανόνες. Με κρόκο από αυγό κότας που τρώει… μόνο καλαμπόκι! Για να "πιάνει" το χρώμα καλά στο ξύλο… Τις αγιογραφίες δεν τις έχω πια. Τις πούλησα σε τουριστικά μαγαζιά της Πλάκας».
Πρόσθεσε δε ότι σ’ ένα βιβλίο που διάβασε κάποτε, ο συγγραφέας σχολίαζε ότι οι αγιογράφοι έχουν εξασφαλισμένο τον Παράδεισο, ενώ οι γελοιογράφοι με αυτά που κάνουν είναι κολασμένοι, οπότε θα πάνε στην κόλαση. «Έτσι σκέφτηκα ότι με τη δουλειά που κάνω, Παράδεισο δε βλέπω με τίποτα».
Ελευθερία έκφρασης
Όσο για την ελευθερία της έκφρασης: «Είμαστε μια ομάδα 4-5 συναδέλφων γελοιογράφων, που έχουμε καταφέρει να επιβάλουμε την άποψή μας. Ένα είδος γελοιογραφίας που μπορεί να μην είναι αρεστό από τα αφεντικά των εφημερίδων, έχει όμως ιδιαίτερη απήχηση στους αναγνώστες. Αφού κι εγώ, καμιά φορά, αναρωτιέμαι πώς το βάζουν αυτό που φτιάχνω και δε μου το πετάνε, όταν είναι τελείως έξω από τη γραμμή της εφημερίδας. Επειδή όμως μιλάνε και με κόσμο, γνωρίζουν ότι αυτό το είδος γελοιογραφίας έχει ανταπόκριση στους αναγνώστες και γι’ αυτό μάλλον μας "ανέχονται". Διαφορετικά, σκέφτομαι, θα μας είχαν πετάξει έξω. Έτσι, υπάρχει περίπτωση να δείτε την πρώτη σελίδα να λέει άλλα και άλλα η γελοιογραφία. Βέβαια, μπορεί μια - δυο φορές το χρόνο να σου πει το αφεντικό "κοίταξε να δεις, αυτό δεν μπορώ να το βάλω". Εκεί το δέχεσαι, γιατί για 350 μέρες το χρόνο σού δημοσιεύει τα πάντα, ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι. Βέβαια, αν τις μισές μέρες του χρόνου σού κόβει τα σκίτσα, τότε του λες κι εσύ "άσε μας κάτω" και πας σε άλλη εφημερίδα».
Μηνύσεις
Όταν κάνεις αυτή τη δουλειά, στο πρόγραμμα είναι να φας και καμιά μήνυση. Όπως αυτή «που έκανε ο Καρατζαφέρης στη Γαλέρα και ζητάει 500.000 ευρώ για τη δημοσίευση ενός σκίτσου. Και ξέρεις πολύ καλά ότι μπορεί και να του δώσουν δίκιο. Είναι ο περίφημος νόμος "Βενιζέλου". Του συναδέλφου, του Βασιλάκη, του έχουν πάρει μέχρι τώρα δύο σπίτια…».
Προς το τέλος της βραδιάς, ο Γιάννης Καλαϊτζής αναφέρθηκε στον Καλαματιανό γελοιογράφο Αργύρη Μαυρέα, ο οποίος συνεργάζεται με την «Ελευθεροτυπία» και ήταν παρών στην εκδήλωση. «Είναι ένας εξαιρετικός νεότερος συνάδελφος, με πολύ καλό χέρι, προσωπικό ύφος και προοπτική. Αρκεί να αντέξει να κάνει αυτό το επάγγελμα» είπε».
Επιμέλεια Στ.Μ.
