Στην Εκπαίδευση η αγωγή της αναζήτησης της αλήθειας είναι σε πρώτη προτεραιότητα, σε σχέση με την διδασκαλία έτοιμων «αληθειών», τις οποίες απλά παραθέτουμε στους μαθητές αξιώνοντας να γίνουν και δικές τους «αλήθειες».

Όπως λέμε, «είναι καλύτερο να μάθεις σε κάποιον πως να βρίσκει νερό, δίνοντάς του ένα φτυάρι να σκάψει ένα πηγάδι, παρά ξεδιψώντας τον με ένα μπουκάλι νερό». Δε θα ξεδιψάσει αμέσως, απ’ τη μια, θα μπορέσει όμως, αν θέλει, να μην διψάσει ποτέ ξανά στη ζωή του.

Από την άποψη αυτή, η βιωματική εκπαίδευση, το δίδαγμα με το παράδειγμά μας, η κριτική εκπαίδευση, που δίνει τις βάσεις για να μη θεωρείται τίποτα ως δεδομένο, η αναλυτική και συνθετική σκέψη, δεν είναι απλά μεθοδολογίες. Εμφορούνται από την αξία της διδαχής να αναζητά κανείς την αλήθεια.

Έτσι η Εκπαίδευση γίνεται πρώτα απ’ όλα «δρόμος», παρά «προορισμός».

Είναι μια διαδικασία που συχνά μοιάζει με σχοινοβασία. Από τη μια η κίνηση στο σχοινί προς τα μπρος ενισχύει την ισορροπία μας, από την άλλη κάθε στάση επειδή πιστέψαμε πως «φτάσαμε», θα μας κάνει να χάσουμε επικίνδυνα την ισορροπία μας αυτή.

 * * *

Όμως και χωρίς το παιδαγωγικό αυτό πλαίσιο, η προτεραιότητα της αναζήτησης της αλήθειας και όχι η αποδοχή «έτοιμων» αληθειών,  φαίνεται να είναι επιπλέον και μια  πιο «δίκαιη» προτεραιότητα.

Δίκαιη προτεραιότητα, γιατί όλοι όσοι στην πορεία της ανθρωπότητας δεν κατέκτησαν ό,τι εμείς θεωρούμε «Αλήθεια», αλλά προσπάθησαν και την αναζήτησαν, μπορεί τελικά να μην ήταν καθόλου «χαμένοι».   

Κι αυτό, γιατί η Αλήθεια, ως τέτοια, δεν μπορεί παρά να είναι γενναιόδωρη σε όσους την αναζητούν, να δίνει στη ζωή τους νόημα και στον ύπνο τους γαλήνη, καθώς ο πόθος τους γι’ αυτήν κάνει τους ίδιους πιο αληθινούς, πριν καν (και ακόμη κι αν δεν) την συναντήσουν.

Απ’ την άλλη, αν ισχυριστεί κανείς ότι κατέχει την Αλήθεια, εκτός από το ότι μπορεί να επαναπαυθεί και όντας αδρανής να γίνει τελικά αδαής, οδηγείται και στον κίνδυνο να κυριευθεί από πλάνες και όλες τις οδύνες που αυτό συνεπάγεται.

* * *

Πώς, λοιπόν, αγαπητέ αρχισυντάκτη, καλούμαι εγώ να διεκδικήσω το αλάθητο, να αξιώσω από τους μαθητές, ή και τους συνανθρώπους μου, την αποδοχή της δικής μου «αλήθειας»;

Ποια είμαι, ώστε να ισχυριστώ πως γνωρίζω και διδάσκω κάποια απόλυτη Αλήθεια; Κατά πόσο είναι η ζωή μου μια άσκηση στην αναζήτηση, στη διάκριση, στη γενναιότητα, στην αντίληψη, την προσπάθεια να δω την αλήθεια, τουλάχιστον για εμένα;

Ή μήπως επειδή έχω μπροστά μου μαθητές υπό «δια-μόρφωση», επιτρέπεται να μην φροντίζω στο έπακρο την απόπειρά μου για την αναζήτηση της Αλήθειας, απαγκιστρωμένη στο διδακτικό εγχειρίδιό μου και την προγραμματισμένη ύλη; Μία, δύο, εκατόν δύο διδακτικές ώρες είναι αρκετές για να μιλήσω για την Αλήθεια;

* * *

Μέρες που είναι, αγαπητέ αρχισυντάκτη, βλέπω περισπούδαστα ντοκιμαντέρ, εκπομπές και ταινίες, οι οποίες μιλούν για την Αλήθεια των Γεγονότων, «καθηγητές καθηγητών» και άλλους εντεταλμένους συνανθρώπους μας να μιλούν για όσα καλούνται να πιστέψουν και να μην πιστέψουν οι άνθρωποι, που θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζουν.

Να μας εντυπωσιάζουν όλοι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να σταθούν μπροστά στην κάμερα, πάνω από το πληκτρολόγιο και τη μονταζιέρα, ως ειδικοί και να μιλήσουν για την πίστη του ανθρώπου, με αυτοπεποίθηση, με βεβαιότητα και εκφραστικό σθένος, μέσα από τα ΜΜΕ που για μια ακόμη φορά κρίνουν πως μπορούν να μας μιλούν για όλα. Για τη ζωή μας, την πίστη μας, το «θαύμα», το λογικό και το παράλογο, το ορθολογικό και το δογματικό.

* * *

Σε λίγο γυρίζουμε και πάλι στις τάξεις μας, στους μαθητές μας, με τις απορίες των ημερών, με δίψα για κάτι παραπάνω από τις «πολιτικά ορθές» γενικόλογες ευχές και τοποθετήσεις των ημερών, συνοδευμένες με πολλά αγορασμένα δώρα και βεγγαλικά.

Η δίψα για να λέμε την Αλήθεια δεν έχει ηλικία. Ευχηθείτε μας, λοιπόν, σας εύχομαι κι εγώ ολόψυχα.  

Καλή Ανάσταση

Η Παραπαιδαγωγός

Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Τρεις βίδες όλες κι όλες…

Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Χριστουγεννολούλουδα

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ακρωτηριασμένη πόλη…

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Άσχετη από Μουσική»

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Νεκροταφείο Τραίνων»

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στοπ» για τους ποδηλάτες

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το «σχολείο του μέλλοντος»

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Σάντα Μπίλης έρχεται»!

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Μέλλον χωρίς Παρελθόν

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στο διαδίκτυο είμαστε όλοι ενήλικες»

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Δημόσια, Δωρεάν (τηλε)Εκπαίδευση»

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Καταναλώνοντας προϊόντα βιασμού

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Αξιολογώντας το σχολείο «Κοινωνία»

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: H εφηβική «επανάσταση της υποταγής»

Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Μέχρι η υγιής Κοινωνία να γίνει μόδα…

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το κόλπο της παραγραφής

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «όλοι σε φωνάζαν αρχηγό»

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: “Έτσι κάνουν όλοι”

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Δεκαπέντε μαθητές: «Θα το αντέχαμε;»

20 επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Απολογισμός: «κολαστήριο τρένων», «λάικ» και άλλα

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Αγωγή των Μέσων» vs «Σοσιαλμιντιοκρατία»;

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Η κατσίκα του γείτονα» και «του χωριού»

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ποιός χορηγεί ποιόν;»

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Του Θεού τα πράγματα»