Το πακέτο βοήθειας προς την Ουκρανική κυβέρνηση που εγκρίθηκε την περασμένη Τρίτη, είναι κοντά στα 60 δισεκατομμύρια δολάρια.

Με τη βοήθεια αυτή η κυβέρνηση των ΗΠΑ βοηθά κατά κύριο λόγο τη δική της πολεμική βιομηχανία, αφού εκεί θα ξοδευτεί το μεγαλύτερο μέρος του ποσού – όλα για την ειρήνη και ένα πιο δίκαιο κόσμο.

Μεγάλα κονδύλια εξασφάλισε επίσης και το Ισραήλ αλλά και η Ταϊβάν. Η αιτιολόγηση ήταν ότι το Ισραήλ αποτελεί «τον κύριο σύμμαχό μας»  και η Ταϊβάν κινδυνεύει από την Κινέζικη επεκτατική πολιτική – όλα ενάντια στην επιθετικότητα της Χαμάς και της Κίνας, που μας θυμίζουν πόσο χρήσιμη είναι η ύπαρξη των ΗΠΑ για τα δίκαια των λαών.

Όλη η ανηθικότητα όμως και η έλλειψη κάθε ίχνους υπολογισμού για ανθρώπινες ζωές και ειρήνη θα πληρωθεί ακριβά, όταν οι λαοί φέρουν τον τελικό λογαριασμό.

Ο γελωτοποιός /κάθαρμα Ζελένσκι, που έχει οδηγήσει τη χώρα του στην καταστροφή,  δήλωσε ότι η βοήθεια είναι απαραίτητη «για να αποκαταστήσουμε πιο γρήγορα δίκαιη ειρήνη». «Δίκαιη» ειρήνη με τους φασίστες να αλωνίζουν ενάντια στους ρωσόφωνους στην Ουκρανία και Νατοϊκούς πυραύλους να γεμίσουν τα Ρωσοουκρανικά σύνορα. Κάτι που δεν δέχτηκαν οι ΗΠΑ για τους Ρωσικούς πυραύλους, όχι ακριβώς πάνω στα σύνορά τους, τη δεκαετία του 1960, απειλώντας μάλιστα με πυρηνικό πόλεμο.

Να θυμίσουμε ότι οι ΗΠΑ είναι η μόνη δύναμη που χρησιμοποίησε πυρηνικά ενάντια σε άλλη χώρα και η πρώτη που απείλησε άλλη χώρα με πυρηνικό πόλεμο.

Ο Μπάιντεν δήλωσε ότι η βοήθεια θα ξεκινήσει από αυτή την εβδομάδα, δηλαδή αυτήν που μας πέρασε.

Στο Ουκρανικό μέτωπο τώρα τα πράγματα δεν έχουν εξελιχθεί καθόλου καλά για τον γελωτοποιό /κάθαρμα και τους συμμάχους, γι’ αυτό και η έγκριση μιας νέας βοήθειας.

Ο στόχος της δυτικής συμμαχίας ήταν, μαζί με την στρατιωτική φθορά και η οικονομική φθορά της Ρωσίας χωρίς να πεθάνει ούτε ένας Αμερικανός στρατιώτης: μάχη υπέρ Αρχών, βωμών και εστιών μέχρι της τελευταίας ρανίδας του τελευταίου… Ουκρανού.

Ο στόχος αυτός δεν επιτυγχάνεται. Όχι χωρίς κόστος, η ρωσική οικονομία όχι μόνο άντεξε των από τη Δύση στηριγμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων και κάθε είδους αποκλεισμών σε βάρος της, αλλά αναπτύχθηκε σημαντικά σε περίοδο παγκόσμιας κρίσης.  

Ούτε στο στρατιωτικό επίπεδο τα πράγματα λειτούργησαν όπως τα υπολόγισαν. Ακόμα και δυτικοί ειδικοί εκφράζουν την εκτίμηση ότι η ζυγαριά του πολέμου κλίνει οριστικά προς την πλευρά της Ρωσίας.

Μετά από τόσες βοήθειες δεν είναι πολύ πιθανόν μια νέα, που έρχεται μετά από μεγάλη καθυστέρηση και μια σειρά βαριές ήττες των Ουκρανών, να μπορεί να αλλάξει την κατάσταση.

Η Ουκρανία δεν έχει ξεμείνει μόνο από στρατιωτικό υλικό που θα μπορούσε να αποκατασταθεί. Έχει ξεμείνει και από στρατιώτες. Αυτό θα μπορούσε να αποκατασταθεί μόνο με άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ, με άμεσο πια τον κίνδυνο για πυρηνικό πόλεμο.  

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η Ρωσία θα βγει νικήτρια από αυτόν τον πόλεμο και η Δύση θα τρίψει τα μούτρα της.

Μια τέτοια εξέλιξη δεν οδηγεί με κανένα τρόπο σε ένα καλύτερο ή πιο δίκαιο κόσμο, αφού τη φθορά του δυτικού ιμπεριαλιστικού τέρατος θα καρπωθεί ένας άλλος ιμπεριαλιστικός πόλος, του οποίου ηγείται η Κίνα.

Θα έχει όμως κάποιες σημαντικές επιπτώσεις και θα φέρει αλλαγές στις παγκόσμιες σχέσεις.

Η Ρωσία θα μεγαλώσει. Εκεί που στην Ουκρανία υπήρχε σημαντική ρωσική παρουσία, θα είναι πια ρωσική επικράτεια.

Η ειρήνη που θα επέλθει, προσωρινή και εύθραυστη, θα είναι κάτω από Ρωσικούς όρους. Η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και ο Παγκόσμιος Νότος  θα θεωρήσει τη ρωσική νίκη ως ήττα της Συνολικής Δύσης.

Το  κύρος της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή θα αυξηθεί σημαντικά τη στιγμή που το κύρος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ θα υποστεί ένα επιπλέον σοβαρό πλήγμα μετά από αυτό που επέφερε η ήττα σε Αφγανιστάν και Ιράκ.

Αυτά όλα αλλάζουν τις διεθνείς ισορροπίες δυνάμεων. Οι διεθνείς καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί όμως θα συνεχίσουν να αυξάνονται κάτω από μια παγκόσμια κρίση που δεν τελειώνει με κανένα τρόπο.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι βουτηγμένη ως τον λαιμό στις «συμμαχικές» αλληλοβοήθειες, με Σύριζα και ΠΑΣΟΚ να αδυνατούν να εκφράσουν ένα πραγματικό αντιπολιτευτικό λόγο, πόσο μάλλον αριστερό.

Η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε αποφασιστικές στιγμές, στις οποίες μόνο μια αριστερά που θα κόψει κάθε δεσμό με δεξιά, πατριωτικά σχήματα θα μπορούσε να δώσει διέξοδο. Διέξοδο που θα αγκαλιάζει τους λαούς του κόσμου.